Een naam te durven geven aan wat er komt, in het onverwachtse van het moment, waar de glinstering blijft liggen in de stilte die vaak komt,die alsmaar milder en open durf te zijn,die de rust kan geven en verblijd en in de onmetelijkheid van delen een andere functie krijgt.Niets kan beloven,geen strijd wordt herkend,maar de juistheid in mijn schrijven ,zonder enige opleiding, ik steeds vertel, wat ik heb gevonden in mijn taal.Bijna een gave is geworden, in de manier waarop ik schrijf,waarop het zonlicht mee kan dansen in de spiegeling van mijzelf.In de uiterwaarden die het krijgt,geen prikkel nog kan voelen maar steeds verblijf ,in eigen ontdekken,daar waar ik alleen voor sta,voor een moment wat eeuwig kan lijken,wat acherraf zeer zeldzaam blijkt te zijn en is begonnen onder mijn spreken in mijn eigen taal.In mijn eigen bewust bewegen, waarin alles kan ontstaan,waarin ik kan lopen en weet te dragen, als een bed met veren, zo licht als het is,mij als een koningin kan voelen, zich zo heeft ontpopt, na al wat er is geweest, en nooit meer als hetzelfde zich kan laten gelden, dan ineens een besef, in de mogelijkheid van schrijven, mij zoveel heeft gegund,mij zoveel heeft gegeven,met niets is te vergelijken dan alleen, alleen te kunnen zijn.Alleen kan ontvouwen,alleen beschrijf,zelfs geen ervaringen van overdag kan beschrijven, dan alleen te kijken in wat er kan ontstaan,hoe ik mij kan voelen, als mijn ogen de neiging hebben, om dicht te willen vallen,dan weet ik, dat ik bij mijn bron ben gekomen,bij de kern van mijn zaak,dan de stilte kan ontvangen en in mijn beide handen knijp,om te blijven voelen, dat wat er steeds ontstaat,gewillig blijft wachten om te kunnen vloeien naar elk moment.Ik doe dit alleen,zonder enige afleiding,dan alleen door mijzelf,en vaak door alle ervaringen die ik heb gehad, het geduld weet op te brengen naar mijzelf.Alleen te zijn met mijzelf geeft mij de mooiste vruchten in elk gebaar,in elke zucht die ik kan voelen, als ik mij kan vullen met mijzelf in eigen taal.Alleen zijn krijgt pas een betekenis in het ontstaan,en verder reikt dan alle afleidingen die er zijn,die dan alle gevoeligheden overslaan ,maar te durven delen in het ontstaan.Te durven kijken in wat er komt,geen vorm kan geven in wat ontstond,maar zeker te weten dat het door mijn alleen zijn is gekomen.Door te ervaren in wat het kan zijn, om mij zo te voelen als ik schrijf.Dan wordt ik één met de toetsen zoals ik schrijf,dan overvalt mij het tikken,in wat ik hoor en kan kijken dat dit alleen gebeurd als ik naar mijzelf blijf schrijven en als ik voel hoe zeldzaam dit is geworden in het ontluiken van dit moment.Zo zachtjes aan,zo snel vergeten,zo spontaan in het delen , waar ik in ben.Mij kan richten zonder stem,maar weet, als ik het overlees het mij kan raken in mijn hart,mijn nieren vragen om veel te drinken,mijn lever geen vet meer verdraagt,mijn mild steeds milder is geworden,mijn darmen meer kunnen vertellen in de basis waarin ik sta,weet ik ook zeker dat een denken niet bestaat,omdat in alles wat ik kan beschrijven vanuit een ontstaan alleen is neergezet.Het alleen zijn brengt alles naar het midden,naar de precieze plek waar het komt,waar ik omheen kan draaien in de letters die zijn ontstaan,door mijn alleen zijn is gekomen, waarin mijn kracht van ondervinden, vaker voor mij staat, mijn eigen staatshoofd ben geworden,mijn eigen politiek, die vanuit een liefde kan spreken,die niets ontziet,maar wel laat blijken hoe gezond mijn schrijvend beleven, alleen tot mij komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten