Vanuit het niets.

Het bevrijdend kunnen voelen in al wat kan onstaan,maar nu ook kan voelen dat in het creëren, de afstand werkelijk groter is geworden en het mij niet meer raakt,mij niet meer mee laat slepen in wat het geeft, om een verveling te voelen door de herhaling die het krijgt en wel heb geprobeerd te luisteren ,maar dat het mij niet meer bereikt. Geen spijt te hoeven voelen omdat ik nu met andere ogen kijk,met een andere intensie,geen rolmodel ben aan het zoeken,maar mijzelf nu op de voorgrond zet,op een podium die ik heb genomen in mijn schrijven en het delen wat dan komt,niets meer kan lezen in wat een ander daarin verstond,maar zuiver te blijven in mijn eigen domein,in mijn eigen wervel van bevinden ,mijzelf daarin bereik,niets met een ander heeft te maken,niets is wat het lijkt, dan de splinters uit mijn eigen ogen te halen,dan de balken die ik zag, veel te groot ook waren ingeschat,veel te klein om mij nog druk te maken in het geven van een gelijk,van saamhorig te willen zijn,maar nu ook zie dat er naar alle kanten wordt gekeken, dan behalve alleen naar zichzelf.Het is de dag van ontwaken,van te durven proeven dat wat is geweest, naast mij neer te leggen,geen overeenkomsten meer heeft,geen invalshoek van vertellen,maar een vorm die ik breng, vanuit een genoegen en genegen ben om dat ook te blijven doen.Er staat niets op het spel,niets om uit te lekken,niets wat erover kan blijven in het bewijs die ik niets hoef te leveren aan mijzelf.Van alle kanten nu heb bekeken en dan in feite niets meer overblijft om andere te betrekken in wat ik vertel.Eigenlijk is het heel eenvoudig als het niets mij ook verteld dat niets nog belangrijker wordt in de handeling die ik zet,in het voorkomen van het gelag,daar waar het een ramp zou kunnen worden, als een versleten oud patroon,als de komma achter de punt zou kunnen zetten,om te voelen dat ik besta.Dan zou ik klappen in mijn handen en niets meer voelen hoe het komt, dat ik altijd blij ben met de regen,daarna de zon weer schijnt en te vergelijken met mijn leven en ik mij nergens van hoeft te bevrijden,dan alleen te weten dat vanuit het niets meer kan ontvouwen, dan wat het vraagt om te kijken naar wat er gebeurd,naar wat andere proberen te vertellen in het overruled spreken,in eigen standvastigheid kan blijven en blij ben met mijzelf.Niet de indruk wil geven om een slachtoffer te zijn,maar mijzelf die ruimte te durven geven in alles wat er kan ontstaan.
In alles wat voor mij heel belangrijk blijft, door aan mijzelf te vertellen hoe het zich beklijft en zelfs aan andere kan laten weten van het ontstaan,soms het de bevrijding kan geven en ik verder kan gaan met de energie die het geeft,met duidelijk kunnen zijn,dat vanuit mijn schrijven mijn werkelijkheid blijft ontstaan, waarin ik mijn waarheid blijft voelen dat vanuit het niets dit kan ontstaan,dit wonderlijk gebeuren,een schoonheid heeft van de bovenste plank en ik het niet hoef weg te leggen, dan alleen te lezen wat er werkelijk staat.