Spelenderwijs.

Oog om oog en tand om tand,dat een gezegde kan vertellen dat de hoge bomen veel wind ontvangen,en mosterd na de maaltijd de betekenis kan hebben, om  het verdronken kalf  uit de put te trekken,na een misplaatse grap het ook recht kan zetten. Voor wie ik lief heb wil ik heten,maar er geen bedelstaf bestaat,dan alleen te weten waarom het gaat.De boot gemist vanuit de haven,en dan op eigen blaren kan gaan zitten,dan de kaalslag op de vlakte,de verbittering als zoete koek in kan slikken,mijn duim omhoog kan houden , als een herinnering in de goed keuring die het heeft ,geen stijl van schrijven bestaat ,geen onbekommerd zuiver kunnen zijn,geen taak weet op te pakken, dan naar het schijnt,  ik mijn handen uit mijn zakken haal, om ze te laten bewegen in het vertellen dat mijn eigen taal bestaat.Dat mijn kostbaar bezit in wat ik geef, voor iedereen kan dienen, voor iedereen die ik niet zie, maar kan vertellen, dat in het ontvouwen naar mijzelf altijd in een verrassing kan komen ,altijd een kleine vernieuwing in wat er komt, met regelmaat mij doet verstommen,dat in het openbaar de deksels van wat pannen zijn weggehaald, zodat de stoom de vrije keuze maakt,om mijn ramen te beslagen,om de hitte die het geeft mij doet wapperen met een theedoek en het gaat lijken op een saunacabine.
Dit voorbeeld wat ik geef in wat er kan gebeuren als ik mijn eigen letters lees, dan kan komen in een reeks van het spelen met mijn taal en ik inga op het ontstaan ,in de vrije keus, om bij ieder woord mij te laten gaan,mijzelf te volgen in mijn taal,waar de omgeving waarin ik zit, zo medogeloos laat voelen dat de stilte die ik bezit ook wat vreugde kan verkopen,maar blijf ontstaan, vanuit een stemming waarin ik ben,  mij wat ondeugender maakt,en terug kan vinden dat niet alles zo serieus hoeft te zijn.Dat het springen in mijn eigen veld wat spiralen heeft laten liggen en ik daar een trampoline van heb gemaakt.Mijn serieuze kant even opzij wil leggen en wil expirimenteren zoals het kan ontstaan,zoals mijn lach zo mooi kan zijn, in het beschrijven van dit moment.Niets anders lijkt dan het luchtig kunnen zijn,dan wat te draaien op mijn stoel,heerlijk afgeleid kan zijn en mij omdraai naar andere dingen,  niet meer de hoop te hebben zoals vroeger,dat alles wel goed zou komen,omdat ik weet dat het allang zo is.Het is goed zoals de leeuwen kunnen brullen,en de apen blijven gapen naar het brood wat is gevonden,naar de meeuwen die krijsen en zakken open kunnen scheuren,naar honden die keurig plassen op de route die is aangegeven,en de poezen en katers de gaten graven bij de buren,een heel klein jong vogeltje kan schreeuwen om de moeder,en als mens dat allemaal kan zien, en daarvan kan genieten met de trots van ondervinden dat ook dit heerlijk is om te doen.Al spelenderwijs mij kan vermaken, in mijn taal, die zonder enig inhouden een losse flodder kan schieten, waarin ik altijd een doel kan missen en dan niet kom tot een realisatie ,maar gewoon in het amusement, wat taal ook kan hebben, dat het niet uitmaakt in wat ik schrijf ,maar blijf ervaren wat het met mij kan doen....