Gebalde vuist.

Een gebalde vuist, als symbool te kunnen gebruiken, waarin de macht echt laat zien ,dat het binnen keren van de hand, alleen verteld, hoe de waanzin door het beinvloeden, eigenlijk alleen voor diegene telt, die gevoelig blijken, om zich te laten afleiden van zichzelf.Een gebalde vuist geeft de vorm aan van een woede, van ingehouden fustratie,van denken heel belangrijk te zijn,waarin de macht op kan spelen en alle blinde vlekken tevoorschijn kunnen komen ,om te moeten wijzen naar de ander.Dat wat er nu gebeurd in de grootste landen, een duidelijke vorm aanneemt ,om mensen te beïnvloeden om ze over te halen om niet meer te spreken vanuit eigen taal.Maar in groepen worden gezet  en staan te schreeuwen om de aandacht die het vraagt en het niemand kan het schelen of je wel jezelf nog hoort.Het verleggen van een doel,in de overtuiging die het gaf en nu moet ervaren dat het blijkbaar niets meer uitmaakt ,met welk een taal je zou kunnen verbinden.De gebalde vuist rekent af met bepaalde gevoeligheden,met een verdronken vlinder ,die men niet zag, toen men met gebalde vuist stond te praten.Stond uit te leggen dat een vrede ver is te zoeken,dat het kant noch wal kan raken dat het praten met jezelf, eerder markanter lijkt te zijn,dan een vervulling van een leven ,dan te kunnen staan voor wie je bent,dan te kunnen zeggen tegen jezelf, dat een gebalde vuist eerder iets stuk kan maken,dan wat ik inmiddels heb gezien.Geen ruimte over kan laten voor vrienden die er dan niet zijn,geen geluk kan proeven,geen stand kan houden om te reageren naar de ander,maar zeer beslist nog verder raakt van het doel die men dacht te hebben.Die in eigen creëren kan worden neergezet,en met open handen te kunnen  ontvangen in eigen spreken in eigen schrijven zoals nu.Het geen daadkracht is ,maar een dom verlangen naar een macht,met een gebalde vuist doet verlangen en niet meer kijk, of het goed voelt of niet,of de waarheid geen verzinsel is geworden in de verleiding die het heeft,in het werkelijk durven voelen, dat het  heeft te maken met een strijd die gaande is,met een aandacht die wordt gevraagd van andere, en zijn vergeten dat in het spreken naar jezelf, bijna de bodem daardoor is weggeslagen,het fundament waarop men stond, langzaam is verbrokkeld.Langzaam mee is gezogen naar het grote publiek.In de groep die met gebalde vuist, andere willen gaan vertellen hoe of het moet,hoe de muren worden opgetrokken en een geweer in de aanslag ligt,met gebalde vuist voorop wil lopen en niet meer kunnen luisteren naar zichzelf.
In het openen van de vuist, waar het weer kan stromen,waar men thuis kan komen bij zichzelf,waar de klank was weggedrukt in het aanpassen van een wereld waarin men leeft en het nooit zover had mogen komen, om te willen schrijven over een gebalde vuist,om naar eigen zeggen in de taal die ik gebruik ook deze kant kan laten zien en ik geen gebalde vuist wil voelen, maar met open hand wil reiken naar een verbindingsweg.Jezelf een hand kunnen geven, een knipoog naar de ander,zonder het gevoel te hebben ,dat de macht van delen nu in een ander voetlicht staat,maar met mijzelf blijf praten in het schrijven wat ik laat zien, het een geboorte kan geven hoe mijn leven kan dienen in de golven van het onstaan,in het durven duiden dat ik niet van plan ben om met een gebalde vuist te gaan staan.Niet van plan ben om ook maar één haar te scheiden van mijn eigen taal,waarin ik kan laten zien, met welke deur ik in mijn eigen huis kan vallen en het niets uitmaakt hoe vele vuisten worden gemaakt,maar dat ik kan blijven waarin ik ben,waarin met open handen, mijn vuist is verdwenen in een ontvouwen van dit moment.