Onuitputtelijk.

Het luid niets in ,dan alleen in het vervagen ,dat er een nieuw systeem is te vinden in de smaak die ik ervan krijg.Het glorieus kunnen wenden naar wat er wordt gezegd en wordt gekeken in het stapelen , in een bui die doorgaans niet werd bekeken ,als ik er niet over schrijf.Geen datum is vast te plakken op een tijd, waar alles op kan houden,niets bevrijd,maar in het vangnet van vertellen, van kunnen zien,dat in mijn woorden die ik ontvouw, iets anders kan bewegen dan alleen mijn zachte kant.Die houdt ik heel voorzichtig als een zorgvuldigheid,netjes boven de grond,waar mijn ingetogenheid van spreken in ontstond ,maar nu in mijn schrijven iets anders kan ontstaan,dan te zweven met wat vleugels en als een vlinder te pletter zou kunnen vallen,mijn kalmte aan een kant kan zetten, die ik alleen voor mijzelf gebruik,die ik alleen kan delen met echte vrienden,die net op één hand zijn te tellen,maar dan nog, als mijn felheid is gekomen, daar een afstand in creëer ,omdat ik niet zou willen, dat de kracht waarin ik zit,niemand daar in wil overrullen,niet persoonlijk wil worden,bijna niet bereikbaar, in alles wat ik ervaar.
Het is zo vreemd om te ervaren, in het gemak waarmee ik schrijf,maar dat ik wel kan voelen,dat in eigen verblijf, in het zenden naar mijzelf, blijkbaar iets heb bereikt,wat is gekomen door te luisteren naar mijzelf. Zonder kritiek naar de ander, ik nog altijd naar mijzelf steeds schrijf.Geen verwachtingen meer heb,geen hoop maar een beetje feller,meer een kant opgaat om mij te kunnen beheersen en toch ergens voor durf te staan.En dat is mijn eigen ontwikkeling in de taal die nu past, in elk moment van delen en mijzelf daarmee verras.Geen uitnodiging behoeft naar de andere, dan alleen mij verstaanbaar maken voor mijzelf .In alles wat ik opnieuw kan ervaren,mij door niemand weg laat zetten,maar door ga zoals het komt. In het ontstaan van  eigen ontvouwen, van weten wie ik ben,wat ik wil onthouden,soms overboord kan gooien en dat blijf delen met mijzelf.Het onuitputtelijk zijn, die ik kan voelen, terwijl ik schrijf, is zo vermengd met al de gevoelens die ik heb,met al mijn ervaren zo denderend schoon kan zijn,zo zuiver in het pakkend verstaan, dan in de buurt kan leggen van het ontstaan.Van het kunnen begrijpen  als voorheen, mij ergens doorheen kan slepen met mijzelf alleen.Zo is het begonnen en zal altijd zo gaan,dat in het ontstaan van mijn schrijven ik alleen dat heb beslist, om alleen te kunnen schrijven in wat ik ervan vind.En de lading in mijn woorden zullen blijven zien, dat de veranderingen die ik voel, als een mooi geheel is neergezet, in het onuitputtelijk schrijven, door het spreken met mijzelf,door het vertrouwen naar mijzelf en al mijn schrijven nog geen bodem heeft,om te willen stoppen in wat ik aan mijzelf vertel.