Geboorte.

De tijd die kan gaan knagen in het verzegeld kunnen zijn,in het durven dragen,dat er dan een festijn  zou kunnen ontstaan.Het leven te vieren en niet om hoeft te kijken in het vertrouwen naar de ander,in het samen kunnen zijn,in het delen van een bepaalde energie,waar zonder woorden te kunnen vertellen,dat de ruimte die het neemt, in ogenschouw weet te vinden en dat dan met elkaar kan delen.Het verleden geen invloed heeft en alle littekens zijn verdwenen ,in een vernieuwing hoopt te zitten en verlost te zijn van alle pijn,van het ervaren dat alles beter zou kunnen zijn,maar door een verleden soms wat dingen zijn blijven hangen, als een ketting om mijn nek, steeds zwaarde kan worden en ik daarom geen sieraden draag.
In het spreken en schrijven met mijzelf kom ik vaak in een stilte, die als een vorm wordt neergelegd,zodat ik het in mijn handen mee kan nemen ,kan leggen in mijn schoot,kan bewonderen zoals het hoort,maar door de ervaringen die ik had,niets kan laten liggen,niets wat ik voor ogen had, om in de snelheid van mijn schrijven iets te laten ontstaan.Iets kan laten gebeuren waar mijn nieuwsgierigheid zich heeft laten gaan in de pose die het nam,en mijn vrijwillig vermogen in het ontstaan, als kleine veertjes rond zie dwarrelen,rond zie gaan om een plekje te zoeken in het vallen van dit ontstaan.
Het openen van wat deuren,mij vreemd genoeg, uitzonderlijk blijkt te zijn,dat in het herstellen van altijd weer een tijd, bijna onmogelijk blijkt te zijn,maar dan ook spreek vanuit een oude taal, een oud gebruik een ouder worden in hoe het lijkt,waar vanochtend onder mijn wandelen mijn eigen tijd voel knagen in mijn lijf.
Het ontvouwen zoals het komt, brengt mijn werkelijke lagen naar boven,naar de oppervlakte in wat het wil zijn,in wat er is geworpen, zoals een geboorte had kunnen zijn,en de liefde kon voelen dat ik welkom was,dat er van mij werd gehouden zoals ik ben,zoals ik duidelijk heb willen maken,in al mijn schrijvend beleven en in feite nog steeds bezig ben om dat te doen.In het laten gebeuren waarin een geboorte geweldig zou kunnen zijn,maar merk in mijn schrijvend beleven,dat de vraag nooit is gesteld, om mij te kunnen herstellen van een tijd,in de geboorte die ik heb gehad, in een vernieuwing zou kunnen zetten en niet mee wil nemen naar het graf.Een geboorte die ik ieder moment kan voelen,omdat ik het ervaar,niets vanzelfsprekend wil maken,nergens bovenuit wil stijgen, dan te weten hoe het kan klaren. In de zon die weer schijnt,mijn stem kan gebruiken,die zo zachter is geworden, dat ik mijzelf bijna niet versta.Dat wat er kan gebeuren in het ontstaan wanneer ik schrijf. Wel mijn eigen liefde kan ervaren,en zien,mijn eigen festijn,mijn eigen vertellen hoe het kan raken in mijn eigen werkelijkheid.Hoe de kracht van delen in het verstaan, mij laat ervaren hoe het kan gaan als ik vooroverbuig vanuit respect, in het vertellen aan mijzelf, dat ik hierdoor blijf staan in het moment wat ik aan het ervaren ben.Het voelt als een warm douche,in de code die ik gebruik, die ik kan omschrijving zoals het geluid van de zee,door de golven mee kan worden genomen en stil ben geworden, in het herstellen van een weggegzet worden, die ik vanaf mijn geboorte al ken.Zo vreemd om dit steeds te ontdekken, dat de lagen die ik heb, uit kunnen komen in mijn eigen gesprek,in mijn schrijvend beleven, waar mijn aandacht naar toe kan gaan. Dan erover wil schrijven, erover wil delen,zodat ik verder kan gaan in de tijd van mijn leven. Hoe het kan gaan om een verstandhouding te leggen, dat in al mijn ervaren soms moeilijk is te rijmen met een geluk die ik kan voelen terwijl ik schrijf.
En in feite zo mijn eigen wijsheid is ontstaan,zo bijzonder in mijn delen, dat wat de aandacht vraagt, daar ook naar toe durf te gaan om mijzelf op te schonen, in het kunnen begrijpen dat alles er mag zijn,dat alles op deze manier haar plekje krijgt en niet hoeft weg te vlakken alsof het nooi bestond,maar gewoon te schrijven naar mijzelf, naar wie ik denk te zijn en soms in het uitleggen wat lagen tegenkom, die ook in het licht willen staan.In het licht van weten in het licht wat ik in mijn handen draag en als water kan laten vloeien, zoals de zee mijn vriend is geworden ,waarin ik de lucht kan verstaan,waarin ik de wind welkom kan heten,de zon kan aanbidden waarin mijn taal mij mee kan nemen naar elke tijd, waarin ik leef, waarin een geboorte zo mooi omschreven kan worden en naar het heden trek,naar willens en wetens, mijn tijd daarvoor neem en vandaag af kan sluiten met een lach in de ruimte die het krijgt,in de verzoening met mijzelf,in de aaibaarheid van delen, hoe ik mijn tijd benut, in het delen zoals het komt en met tranen in mijn ogen, mijn nieuwe geboorte laat komen.  In het voetlicht wil staan en al het gebeuren werkelijk achter mij kan laten, in het wiegen, na een geboorte van dit moment ,van delen naar mijzelf en de vernieuwing kan voelen, vergezeld, door mijn intens beleven in wat ik vertel.