Laveren.

In de overlapping, in het durven erkennen dat mijn verhalen steeds echter beginnen te lijken,steeds meer vanuit het ondervinden hoe het zich reikt in het wezenlijk kunnen zijn en kan kijken zonder een oordeel naar mijzelf.De verbroken stilte een illusie zou kunnen zijn,het breken van wat oude beloftes, in de adem die het krijgt, die veel meer ruimte biedt dan een willen vergelijken in het verstaan. Dat in alles wat ik schrijf mijzelf kan blijven verstaan.Niemand de schuld kan geven,veel te laat heb ingezien,dat in het overgeven van elk moment,ook een keerzijde kan hebben, in alles wat het verdiend om te kunnen beschrijven in een vertrouwen, die zich blijft ontvouwen,die zich manifesteerde als een wederzijds ontdekken,dat soms de stroom waarin ik zit,mijn echte dingen kunnen vertellen,mijn drijfveer zoals het komt en redelijkerwijze blijf omarmen. Ik er niet mee zit om het te posten en het nog eens overlees,welk een werking het kan hebben naar mijzelf,eindelijk weer wat beter heb geslapen,niets belangrijker maak dan alleen mijzelf te geven in wat er komt.En redelijkerwijze mij lichter zou kunnen voelen, in alles wat ik beschrijf,in alles wat er wilt ontstaan in het notenkraken van mijn bestaan,van mijn willen schrijven alleen over mijzelf,geen ervaring teveel zou kunnen zijn,omdat mijn leven nu eenmaal zo is.In de blijdschap die ik zou kunnen voelen,in de mate van gelukkig durven zijn,mij een weg aan het banen ben om zonder succesvolle dagen, toch heel gelukkig zou kunnen zijn.En hoef niet meer te laveren tussen goed en kwaad,tussen geven en nemen,tussen dik en dun,tussen de mate waarin ik schrijf,tussen de mogelijkheden die komen en gaan,die mij altijd blijven vertellen hoe de vader de wens is van een gedachte,hoe de moeder altijd op de achtergrond staat,hoe de kinderen zijn verwend en als niets zeggende op hun telefoontje blijven kijken en elkaar niet meer verstaan.Dat kunnen uiten in eigen verstaan,kan verbleken in de tomeloosheid van mijn werkelijk durven zijn,dat in de leeftijd die ik heb, dat recht ook kan voelen om eerlijk met mijzelf om te kunnen gaan,om te blijven kijken wat goed voelt,wat geen enkel laveren verlangt, dan alleen te schrijven in wat er kan onstaan.