Macht.

Ik tel niet meer af,en kijk niet meer naar de buren,ik dweil mijn eigen grond ,waar de plasjes kunnen verdwijnen,waar de moed van zelfstandigheid,in het doordrongen feit, dat in alle eerlijkheid ik blijf schrijven.Het vermaak als slingers op kan hangen,mijzelf feliciteer dat door te zeggen wat ik wil, in alle eerlijkheid is begonnen in het  zetten  van een nieuw begin.Ik vertel geen sprookjes of zweef door de lucht,of laat bepalen hoe een ander zucht,hoe ik laat weten als in een mars,doorgrond  mijn eigen talenten,van het ontstaan in wat ik laat zien.Dat mijn taal van mijzelf is geworden,van niemand bovendien,die mij kan vertellen hoe mijn eenvoudig durven zijn,overbodig voor de ander kan wezen,maar waar ik niet voor schrijf.Ik schrijf naar mijzelf in de blik die ik heb,die verder kan kijken,dan het afgewezen worden, wat nergens op slaat.Ik heb gedaan wat ik wilde en wat ik kon,mij moeiteloos in heb kunnen zetten in wat ontstond,in wat ik heb laten zien in al mijn stilte die nog steeds bestaat,die niet van mij is afgeweken,maar ergens voor staat,en dat wist te delen zomaar omdat het kon,maar voormijzelf te kiezen,wat blijkbaar niet mocht,om  eerlijk te kunnen zijn in wat ontstond en dat te delen op mijn blog, vanuit de afwijzing die werd gevolgd,die werd omschreven als een duw in de richting die ik moest zien,om verder te schrijven in wat mij diend.In wat het kan vertellen dat ik als uitschot werd neergezet, van een gebeuren die nergens op sloeg,dan alleen te vertellen dat vroeg of laat het vervulde kan ontstaan,kan garanderen,dat wat er was, nooit meer is terug te draaien.Met open mond heb kunnen merken,wat een contact nu werkelijk kan zijn.Dat een vriendschap die ik dacht te hebben, er feitelijk niet was, dan alleen het aanpassen aan de ander,dan stil te luisteren naar ieder pleidooi,om dan te ervaren dat het wezenlijk belang,in elk situatie naar voren kwam.In elk moment van een beïnvloeden, hoe het kan,dat ik veel te lang  heb geluisterd naar de ander.Waarvan ik dacht dat het nieuwe ondervinden alleen met mij te maken had.Dat in mijn eigen schrijven ik nu ook zie, hoe mijn letters kunnen verschijnen,hoe de lijnen die ik had getrokken het meeste heeft gedaan, om uit een illusie te stappen en tegen mijzelf kan zeggen dat het voor mij goed is geweest, in het blijven gebruiken van mijn eigen taal, daar niemand in beslist om te zeggen wat eerlijkheid is.Het is een projecteren van de hoogste plank,het verschuiven naar de ander, in het beledigd durven zijn en de schuld kan geven aan de ander.
Het is de grootse trigger in mijn ervaren, dat vanaf vandaag de afschaffing in al mijn geven,nu aan mijzelf blijf richten.Net zolang totdat het door kan dringen in wat er is,als ik kan vertellen, dat mijn taal de ingang blijft om zo te schrijven.Om te zijn in wat er komt,de zee open zie splitsen en daardoor kan lopen ,mijn handen in het water leg, mij laat overspoelen, in het recht wat ik kan hebben, in mijn schrijvend beleven,mijzelf weet te vergeven, in wat het kon zijn,om te ervaren dat mijn eerlijkheid werd onder geschoffeld in wat het kon zijn, om te kunnen begrijpen dat de macht de grootste tegenstander bleek te zijn.