Wijze van kijken.

De wijze van spreken,de wijze van ontstaan in de wijze van geven hoe het kan gaan, dat de zomer is begonnen,dat het lied wat ik nu hoor, zo van lang geleden niet meer bij mij scoort.Geen invloed meer kan hebben,geen standaard meer kan zijn ,dan alleen de oude herinneringen die in mijn systeem achtergebleven zijn.Het is vreemd om te ervaren,en te zien dat elk emotie of de indruk heeft gegeven nu in een ander context wordt gezien.Geen hoogte wordt omschreven,geen katerig gevoel,maar een rust van weten in wat ik doe,in wat ik kan laten gebeuren terwijl ik schrijf en mij over kan geven in wat er kan ontstaan.Ik hoef niets meer te veranderen in het schuiven wat ik heb gedaan,om alles de beste plek te kunnen geven,het beste in mijn ontstaan ,ook nu in mijn schrijven is gebeurd.
De taal laat zien, die mijn intresse steeds meer heeft en niets heeft te maken met de trommel waar ik op sla,met het spreken naar mijzelf,met de dagen die nog komen en ik als vanzelf blijf tikken in het ontstaan.In het woud van bomen waar ik vaak insta,waar ik de stammen aanraak en kan voelen, hoe het mij mee kan nemen naar mijn eigen natuur,naar de kracht, om zonder ego te schrijven,zonder een verwachting naar elkander,maar gewoon te staan zoals het komt.Zoals de bomen kunnen vertellen in de bloei van hun leven, het komt en gaat,het stroomt zoals ik in de stammen kan voelen en het  over gaat naar het zakken van de wortels, diep onder de grond, in de functie die het heeft om zich te aarden. Bovenal daardoor niet om kan vallen,niet van plaats veranderd, maar blijft staan in wat er kan ontvouwen in elk moment van dit ontstaan.De kamer waar ik nu in zit,met bomen is omhangen, op mijn muren heb gezet om mij te blijven herinneren, dat alle bomen voor mij belangrijk zijn.En niet kan verdwalen in een woestijn, waar de leegte is te vinden,waar het zand ik uit mijn ogen wrijf, waar bijna niet is te lopen en de hitte alles uit laat drogen.Terwijl als ik naar de bomen kijk, mij kan vullen en verrijkt om te blijven vertellen ,dat ik daarom ook zo weet te houden van het hout, die men snijdt en in kunst om zou kunnen vormen,de neiging heb om het aan te raken,om te ruiken hoe het voelt ,dat alles wat van hout is gemaakt, van de bomen zijn gekomen en verkapt nu in een winkel ligt.Om over de takken nog maar te zwijgen, die elk een eigen vorm ook heeft,die kunnen wijzen naar het noorden,naar het overlappend westen,waar het zuiden naast kan liggen,maar dat in het oosten de zon opkomt,de uilen kunnen kijken met een verbaasde blik,daar de wijzelijke takken veel meer kunnen wijzen, hoe het zit, dat in het blijven schrijven en om mij heen kan kijken,in wat er gebeurd ,in een omarming van ervaren,dat als mens ik zelf kan bepalen hoe het zich richt in de taal. Een kanaal  durven zijn, om zo de natuur te laten zien.In feite zijn alle mensen een stukje van de natuur,een stukje zoals een blad aan een boom kan laten zien,breekbaar en toch stevig genoeg om te blijven hangen, om te spelen  als een baldadig kind, met de wind mee kan waaien,met de bescherming die het geeft, om de heetse zonnestralen te weerhouden in het verbranden van je huid. Het is mijn aandacht die het vraagt om vandaag hier over te schrijven,in de verbinding die het krijgt, om eens anders te gaan kijken wat de natuur kan doen.Wat bomen kunnen vertellen en open kunnen staan voor de zuurstof die zij geven , voor het kleurrijk geheel,voor de stroom die blijvend zal zaaien in de link die ik leg, dat wij allemaal een stukje natuur ook zijn.Dat niemand anders hoef te wezen in het verstaan naar elkaar,wanneer je de natuur kunt voelen als gelijke,als in het ontstaan en weet te herinneren, dat waar je voor staat, op een natuurlijke wijze kan ontstaan.Zoals mijn schrijven, wat ik laat zien in elk momnet kan voelen dat de natuur dit kan doen en mee kan bewegen in wat er gebeurd en zo mijn wijze van kijken kan laten zien.