Onvolwassenheid.

Het is niet dat ik bepaal in wat er kan ontstaan,maar in de handeling die ik maak een beweging kan zijn om wat ik vannacht tegen kwam mij zeer verbaasde,zat rechtop in mijn bed en door de hitte wakker werd en ineens  dikke tranen mij overweldigende, vanuit het niets,misschien vanuit een vertellen dat de angst om alleen te zijn,mij voorover boog om  werkelijk te voelen,dat ik een maatje mis,een vriend of vriendin,dat maakt mij niet uit,maar dat wat ik beleef ook zou kunnen delen met een ander.Het niet belangrijker maken door wat ik schrijf,maar ondertussen zeker kan ervaren,dat wat ik schrijf soms ook iets kan bepalen,hoe ik ernaar kijk en ervaar dat het waarschijnlijk de hoogste tijd is geworden om er naar te kijken wat het vraagt.Ik loop nergens van weg, maar leg alleen maar uit aan mijzelf wat er vannacht is gebeurd en heb dan ook de neiging om mijn bed weer anders te gaan zetten en het gevoel weer heb, niet op een goeie plek te liggen,niet in de juiste houding sta,mijzelf die ruimte gun, om terug te kunnen vallen opmijzelf.Ik weet dat wat ik nu beschrijf, dacht achter mij te liggen ,dacht bevrijd te zijn van wat oude dingen,maar op een of andere manier vraagt het de aandacht in de beweging die ik maak.Die alsmaar terug kan keren om de juiste plek te creëren ,om mij veilig te kunnen voelen met mijzelf,om niet te hoeven huilen wat blijkbaar opgeslagen lag, in het ervaren dat in alles wat ik doe, mijn eigen wonden te likken of misschien vanuit mijn gevoeligheid ik iets op kan pikken wat met de wereld heeft te maken.Het gebeurd gewoon en zie in mijn bewegen dat het echt belangrijk is om te blijven delen ,om te blijven zien, dat in ieder moment van ervaren ook dit kan laten zien,kan laten merken aan mijzelf, wat deze vroege ochtend mij ook verteld om niet bang te hoeven wezen voor mijzelf.Niet angstvallig mijn rug recht hoeft te houden,niet beter wil zijn dan de ander,omdat de achtergrond die ik heb in laagjes terug kan komen en dan een beweging maak, om de rust te voelen,waarin  dan alles kan ontstaan.Dat ik goed begrijp naarmate ik wat ouder wordt en wat brozer,wat intenser met mijzelf,wat dunner mijn verlangens zijn geworden en dat ik merk, dat alle oude wonden die ik heb, niet weggeschreven kunnen worden,maar te accepteren zoals het komt en mijn aandacht zoals nu, daar naar toe kan brengen, mijzelf gerust kan stellen,door te schuiven met mijn bed,door mijn schilderijen op een andere plek te hangen,door te vertellen, dat de veranderingen zo letterlijk kan voelen,zoals ik ben en alles een nieuw plekje kan geven. Misschien over een tijdje ik het weer terug kan zetten en kan zeggen,het is oké,het is goed zoals het is en niet hoeft te verdwalen in een oud stuk. Die blijkbaar toch mijn aandacht blijft vragen,maar er nu pas over schrijf,omdat het mij niet naar beneden kan halen,maar in duidelijkheid kan brengen, wanneer ik eerlijk blijf naar mijzelf.Wanneer ik durf te vertellen dat mijn angst om alleen te zijn de laatste tijd meer opspeelt,het nu naar buiten komt,ik geen engel blijk te zijn maar gewoon een mens, met wat oude gewoontes,met wat ik mis en toch kan geven aan mijzelf, door te blijven vertellen aanmijzelf dat de verandering die ik voel, mij daar aan over kan geven terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet hoe belangrijk dit is om te doen.Het is een erkennen dat een angstig kind, wat in mij zit, zo op te vangen,zo gerust kan stellen in mijn schrijvend vermogen.Ik haar niet wegzet omdat ze lastig is,omdat de aandacht die ze vraagt eigenlijk heel terrecht is om te voelen en haar weet te vertellen dat zij niet alleen is,maar een bijzonder kind is, om te hebben,en mij als volwassen vrouw terug kan fluiten, vanuit de hoogte waar ik in kan  zijn,maar het kind in mij daar niet wil wezen,omdat het niet volwassen kan zijn. Daar geen voeding krijgt om te begrijpen,dat het alleen maar dingen uitelkaar kan trekken,geen gelijkmatigheid ,geen begrip naar mijzelf,maar door kan denderen en daar dan iets kan gaan missen wat onmogelijk lijkt,maar door te spreken met het kind in mij, ik dan pas kan voelen wat vrijheid kan betekenen, in het ontstaan waar ik steeds over schrijf.Dan pas kan gaan beseffen dat daar mijn tranen voor staan,voor de wanhoop,voor wat het kind is aangedaan,en ik dat kan ervaren,terwijl ik kijk naar de kinderen die nu in een oorlog zijn,naar kinderen die zijn misbruikt,en zo mee kan leven, hoe het zich heeft beklijft, als ik kan spreken met het kind in mij.Met de overeenkomst van het mogen delen,van het durven erkennen, dat deze oude wond met het kind te maken heeft,met wat zij kan vertellen vanuit het leed wat haar is overkomen en nu als volwassen vrouw er nog steeds om kan huilen.Mijn eigen lieverd op kan pakken,tegen mijn borst aanhoud en dan kan koesteren met lieve woordjes,haar gerust kan stellen en dan ineens kan voelen dat ik uit een angst ben gestapt,maar in alle redelijkheid durf te laten zien, hoe dingen kunnen werken,in het laten zien wat dit schrijven kan betekenen ,om het kind in mij te helen en te koesteren, haar kan vertellen dat alleen door te schrijven naar mijzelf, dit zou kunnen zijn, dat de liefde naar mijzelf veel zachter is geworden, als ik kan spreken met het kind, dat als het weer de aandacht vraagt, ik het kan laten ontstaan, in al het gebeuren zoals het gaat, als ik blijf schrijven naar mijzelf.