Toonbaar.

Terwijl ik fietste door het vlakke land,waar de paarden stonden te briezen.De koeien verbaast ook leken en de schaduw opzochten in het zon overgoten tafereel.Waar ik even afstapte en mijn pet opzette, om mij te beschermen voor mijn gevoelige huid,en ik verder trapte in de stilte om mij heen,daar het verschil kon voelen, toen de wind niet als een briesje, maar als een vlaag voorbij voelde komen,mijn adem ook wat krachtiger werd.Dan in mijn trappen, mijn benen voelde  en de lucht van de weilanden op kon snuiven en mij bewust werd dat in deze maanden de dagen wat langer lijken.Bijna iedereen op vakantie is,en in de eenvoud van mijn schrijven er dan een verlangen de kop opsteekt.Die komt kijken om het hoekje,die ik nog niet had gezien,die zonder het te laten merken, dat ik dat iedere zomer heb, in het ervaren van mijzelf soms een conclussie trek,dat in het hoog vliegen wat ik kan,mijzelf als een angelganger neer kan zetten,als een apart geval, die vaak alleen de afstand blijft voelen naar de ander,omdat ik weinig herken ,om het contact te kunnen voelen zoals ik spreek met mijzelf.Zoals ik schrijf en soms ook niet weet dat mijn gevoeligheid die ik heb, met weinige nog kan delen.Waarin ik vaak alleen weer overblijf, en daar voor heb gekozen in de bescherming die het heeft. Soms ook nodig is, in het alleen zijn, om heel dicht bijmijzelf te blijven. Bij het ontvouwen in eigen gesprek,bij mijn oorsprong kan blijven,en daar in feite heel veel voor over heb.Het geluk wat ik kan proeven, sijpelt soms ook wel eens weg en voel dan een paniek opkomen uit angst dat ik niets te vertellen heb.Misschien is dat mijn volgende stap om te ervaren, dat niets is wat er overblijft,dat niets iets hoeft te verklaren,dat niets hetzelfde blijft en ik niemand ben om iets te bewaren.Het gevoel wat ik nu heb, trekt mijn aandacht naar voren, om aan mijzelf te laten zien,dat het gevoel wat ik kan hebben, vaak ergens voor staat,vaak een nieuwe deur mag openen in het ontstaan van dit moment.En heel zachtjes trek ik het nieuwe weer open, om te mogen zien, dat de wending die ik zie, zo abstract is te ervaren en alleen mijn eigen vernieuwing kan zien. Welk een energie het mij kan geven ,welk een richting geen richting meer is,maar in het ontstaan van mijn schrijven, daar mijn reis te vinden is,mijn reis van beschrijven, in het ontstaan, dat geen enkele letter kan ontstaan, als ik mij niet over zou kunnen geven in wat er komt.Wat een mooi gesprek kan doen, om mij neer te leggen in het platgelopen gras,in de schaduw kan blijven,omdat mijn huid te gevoelig is.Omdat het is zoals het is, en niets hoeft te winnen of te verliezen,maar te kijken wat ik heb,te ontvangen in mijn delen,te ontluiken in wat ik zeg,maar zeker mij bewust ben ,dat ik hoog kan vliegen in mijn taal die ik heb,in alle afscheid van mijn delen, mij brengt, naar een volgend stuk in mijn schrijven.Naar de zachtheid van delen, zoals een verlichting kan zijn. Het mij niet meer kan schelen welk een naam het draagt.Welk een tijd er voor komt om vanuit daar te kunnen schrijven,om zomaar vanuit mijn zijn,in een weelde neer kan zetten,in hoe het kan zijn om zo met mijzelf te leven. Te ondervinden, dat er niets anders bestaat, dan te kunnen ervaren terwijl ik schrijf. Veel meer zegd, dan het proberen te begrijpen,dan de stand waarin ik sta,waar het veel meer doet lijken op mijn eigen bron.Dat ligt verankerd,zoals gewoon ik kan bemerken, wat mijn schrijven  met mij kan doen.En mijn bron die het verstaat,die zich toonbaar wil maken ,in alles wat er kan ontstaan,nu liefdevol kan omarmen, dat in het beschrijven van mijn taal, als een mooie vlinder weg kan vliegen, naar weer een volgend gebeuren in mijn ontstaan.