Boven water.

Het verschil in het ontdekken, dat vanaf het moment dat ik gefocust wil blijven om te ervaren, wat er kan ontstaan,heeft niets te maken met hapklare brokken,met een versje die ik uit uit mijn hoofd heb geleerd.Maar in feite alleen vertel wat naar de voorgrond wil treden,wat de aandacht vraagt en dan mij energiek kan voelen na alles wat is beschreven,in het wonderlijk fenomeen, dat het door mijn eigen luisterend schrijven is gekomen. Vanuit mijn taal die als een verrassing zich steeds laat zien,die als een paal boven water is uitgekomen,die  in al het nodige er mag zijn,die vanuit de stellingname geen oordeel meer heeft ,maar een bereiken hoe subtieler het kan zijn, op deze manier die ik beschrijf,die ik laat weten aan mijzelf,en soms kan lachen in ieder gesprek,mij niets meer aantrek van de ander,mij altijd beter voel na ieder gesprek met mijzelf,ook  niet meer de neiging heb om dat belangrijk te maken. Dan alleen te ervaren, in wat het kan doen om zo met mijzelf om te gaan.Ik zoek niet meer naar wonderen,ik verlang niet meer naar iets nieuws,maar laat mij heerlijk overdonderen in het moment van nu.
In mijn eigen logica van vertellen ,soms de wind van voren krijg,soms tegen wil en dank vanuit de reden van verbinden, ik mijn eigen taal bevrijd van alle negatieve dingen.Ik hoef niet meer te zwijgen of stil te zitten in een tijd,maar blijf bewegen in wat er kan ontstaan.Geen verveling meer hoeft te voelen, maar te laten gebeuren, waar mijn aandacht naar toe wil gaan.In het recht wat ikzelf heb verworven,wat ik zelf creëer, in de mateloze woorden,maar ook weet, dat  wat ik vertel,door mijn intens ervaren er tussendoor,er een mooie glans onstaat.Een verkennen in eigen gebied,een ontstaan op ieder leeg blad,en als een spin mijn web ook maak, rustig af kan wachten om mijzelf te herzien. Veruit het beste wat mij is overkomen om iedere dag zo te kunnen schrijven naar mijzelf.Om iedere dag mijzelf te blijven herinneren, dat wat er kan ontstaan, voor mij bijzonder blijft in dit heerljke ontvouwen van dit moment.Ik hoef geen reden meer te hebben,geen speciaal gevoel maar gewoon te weten dat wat er komt , die aandacht kan geven,die van mij verlangt om dat te delen,in het laten zien,dat welke schade er ook is geweest, welke fustratie zich steeds laat zien,welk impact het ook heeft gekregen,maar als je kunt luisteren naar jezelf,in het schrijven of spreken,daar dan een helende werking ligt.Het krijgt een andere context,een ander welzijn,een mooi geheel om door te kunnen trekken in wat ik aan mijzelf vertel.In wat ik bewust kan laten liggen er geen aandacht meer voor is,geen dramatisch gebeuren, maar gewoon te schrijven in wat er komt,in wat wil ontstaan,in wat wil worden gezien,tergelijkertijd iets kan ontvouwen wat ik nog nooit had gezien.Zoals het volwassen worden, in de rust die het geeft,alles nu een plekje heeft, in een kalmte dit beschrijf,en aan mijzelf kan laten weten hoe nu de verhoudingen zijn. In het bepalen hoe het voelt om vanuit mijn taal te blijven ervaren zoals bedoeld.Ook ineens ben gaan begrijpen waarom ik niet volwassen wilde worden,waarom de tijd die het neemt, niet is te vergelijken met geen enkele volwassen om mij heen.Met geen enkel plaatje die dan past, om te ervaren dat een volwassen zijn niets heeft te maken met een macht,met andere te laten beslissen hoe ik mijn verantwoording neem.Mij te laten gelden door over grenzen te gaan,door het beter te weten in wat er kan ontstaan ,door te zig/ zaggen in welk een blaam het kan hebben,dat alle verantwoordelijkheid bij mijzelf blijft liggen, niet alles hoeft te begrijpen,wat in de zogenaamde volwassen taal,  weet weer te geven,waar de lessen die ik heb geleerd, ruimschoots over boord heb kunnen gooien in het verstaan van eigen taal.Niets met een volwassen houding heeft te maken,maar te ondervinden, in welk een kracht ik kan staan ,als ik blijf ontvouwen in mijn eigen taal.
Iedere dag dit te ondervinden in de aandacht die ik geef en vraagt,die zonder enig terughoudendheid iets kan betekenen ,niets van mij vraagt,dan alleen te weten dat de stroom die ik voel, meer kan vertellen dan welk een ander ook.Iedere sluis die ik  kan openen terwijl ik schrijf,terwijl ik weet dat in het vermogen die ik heb ontwikkeld, veel meer dan natuurlijk mijn eigen weg aanduid,om geen enkel plaatje meer te plakken op zelfstandigheid,op het rumoerig kunnen zijn,geen verplichting nog kan voelen, dan alleen het laten ontstaan, waarin mijn taal als een paal boven water kan staan, dat het rijpen ,zoals het gaat,soms alleen kan ontstaan en niets heeft te maken met welke ingang het duid, om vanuit het niets te kunnen schrijven.Waar alle pluisjes van toen zijn verdwenen,waar de belangrijheid van delen in het niets verdwijnt.In wat het kan schelen over de informatie die het krijgt, eigenlijk als een glans zou kunnen betoveren,in een plaatje te kunnen zetten, in wat ik werkelijk voel.Dan voel ik mij gezegend, in de schat die ik heb, terwijl ik schrijf,terwijl de storm van gisteren, vandaag weer een luwte aanneemt, alsof het een halve eeuw geleden is, alsof in de tijd die ik neem,in het vertrouwen van mijn taal,wanneer ik blijf voelen wat het met mij kan doen. Als een paal boven water blijft  staan, in het  laten zien, dat  de memo die onstaat, bijna als een testament kan worden  gezien.