Volwaardig.

Eigenlijk heb ik nooit echt volwassen willen worden,nooit echt een voorbeeld heb gehad, hoe te leven als een volwassen persoon,als een verantwoordelijk wezen, die zelf zou mogen beslissen om te kunnen bepalen wat een volwassen zijn betekent.Om mij goed te voelen in wat ik schrijf en daarin merk, dat als ik het kind aan het woord heb gelaten,daarin haar een plek heb gegeven en kan ervaren, dat dan mijn volwassenheid zich kenbaar kan maken in alles wat ik beschrijf.Het heeft een kalmte,in de rust die is verkregen.Maar door te luisteren naar het kind,die alles liet bepalen hoe mijn wereld er uit kwam te zien,dan vaak een angst ontstond , om te mogen zijn in wie ik ben,maar dat had te maken met het gekwetste kind.Nu ik er een vinger op kan leggen en soms er mee spreek,kom ik echt mijn eigen volwassenheid weer tegen, in de blijdschap die het geeft.In het overzicht die ik kan ervaren,als mijn eigen teksten lees.Mijn eigen verantwoording kan voelen naar mijzelf en als een wijze vrouw mijzelf neer kan zetten ,wat betekenisvol  kan zijn, om dat te kunnen voelen terwijl ik schrijf.Het is geen vorm die ik kan maken ,maar een gevoel wat ik krijg,als ik kan kijken met volwassen ogen, vanuit de rust die het dan heeft. Dat door mijn zwijgen heen alles kan worden doorgetrokken naar een volwassen durven zijn. Niet het kind laat bepalen vanuit een perfect willen zijn, om een  faalangst te overwinnen, die geen bepaling kan zijn, als ik in mijn volwassen vrouw kan verblijven,en vanuit daar de dingen wil beschrijven die ik soms tegen kom.Die mij helpen in het verstaan dat in ales wat er kan gebeuren kan blijven in het ontstaan.Ik rechtop kan gaan zitten en dan naar de wereld kijk,mijn eigen vrijheid kan voelen terwijl ik schrijf,geen bescherming meer nodig heb,dan alleen te ervaren wat ik tegen mijzelf nu zeg.Wat fijn dat ik dat kan voelen,de volwassen vrouw in mij,die liefdevol kan vertellen, met zachte stem kan blijven  herhalen,hoe wonderlijk het kan zijn, om mij als volwassenen te voelen,mij daarin over kan geven en als een rijpe vrouw kan beleven wat volwassen zijn betekent. In al haar facetten die er zijn.Volwassen zijn betekent voor mij een stapje verder in wat er kan ontstaan, in al de letters die vaak voor mijn ogen springen, zodat ik er mee door kan gaan.Vanuit de breedte die ik zie en kan hanteren in het laten zien hoe eenvoudig het kan zijn, om mijn volwassenheid te bespreken met mijzelf.Om aan het kind te laten weten dat ik er voor haar ben.Zij in mijn schoot blijft liggen,net zolang, totdat ik mijn hart open weet te stellen en haar ongemerkt er naar toe kan brengen,zodat wij één kunnen zijn,en niet als apart hoef neer te zetten.Maar gewoon omdat het komt.Gewoon Annamieke wil zijn en als volwassen vrouw te kunnen genieten, hoe ik mijzelf veel heb te vertellen,veel kan laten zien,dat niets mij nog in de weg ligt om mij in te houden,om te beleven wat ik wil.Iedere creatieve uiting laat floreren, zoals het komt en nu als volwassen vrouw het nu door begint te krijgen,dat in het ervaren van mijn delen, ik veel te lang als een gekwetst kind heb doen ervaren. Dat ik de enigste ook ben, om dit te kunnen helen.Niet vanuit een professioneel gebeuren,maar gewoon te spreken met mijzelf ,soms het verloren kind naar voren laten komen en dan alles verteld wat ik was vergeten. Om te vragen hoe het kan dat het kind in mij en de volwassen vrouw elkaar kunnen verdragen,op gelijke voet verder kunnen gaan . Dan een keuze kan maken om mij als volwassen vrouw te gaan ervaren, dat mijn toestemming die ik voel, altijd de goedkeuring moet hebben, vanuit hetgeen ik niet meer kan plaatsen zoals voorheen.En als volwassen vrouw ik blijf vertellen, over alles wat weinig mensen nog weten,maar nu de ruimte voel om dat te doen.Omdat in het beschrijven van elk moment mij lichter weet te maken,mij naar mijn werkelijke bron kan brengen, waar het gemiste wordt erkent,waar alle verwarring die ik heb gekend, uit kan gommen in het vertellen aan mijzelf.