Rode draad.

Het druppelt als een vermengen van een reeks opgeslagen beklijven, dat in de tijd die ik neem, om mijzelf gerust te stellen,om  alles te laten zijn zoals het wordt bedoeld ,om mijn handen uit te steken waarin ik kan ontvangen zoals het is bedoeld.De verscheidenheid in het bedwingen, dat als ik niet kan slapen, wat waarschijnlijk een oorzaak  heeft,maar in het ervaren zo helder en doorgemeten,zo vlak een ruimte kan zijn, zo opgewonden een slag kan slaan, naar het waken over mijn taal.Over wat ik kan vertellen in de schoonheid die het kan brengen,als het er toe doet,dat de slaap die ik kan hebben veel te laat is in gedaald, veel te lang op zich heeft laten wachten en pas voorbij een middernacht, dan pas voel, hoe  zuchtend ik mij om kan draaien en de gekste dingen voorbij zie gaan.Het lichaam wat rust zou gunnen,wat ik er onder versta,maar in het moment van ontspannen, juist mijn helderheid ontstaat. Ik hardop wat kleine zinnen zeg,met wat ingehouden spreken en dan weer eens het licht aan doe, om eens te kijken hoelaat of het is.Hoe het kan komen,dat mijn energie mij wakker houdt,waar het willen slapen geen rekening houd met hoe het zich verhoudt in de rang van orde, die als een rode draad door mijn beleven loopt,door mijn slaap die ik niet kan vatten.Maar dan uiteindelijk in een onverwachts moment, ik kan voelen dat ik wegzak aan het overgeven van mijn slaap.
Veel later als dat ik dacht, doe ik mijn ogen weer open,en kijk ik door mijn raam,zie dat de regen ,die weer is begonnen,als stalen buizen naar beneden vallen,en  gapend mijn nieuwe dag weer is begonnen en binnen is geslopen,weer binnen is gebracht,en mijn ledenmaten even moet strekken en dan een kopje koffie zet.
Ik vind het altijd verbazend wekkend hoe het kan zijn, hoelaat ik ben gaan slapen,toch heel fit kan zijn,toch wil schrijven in het moment, dat mijn haar alle kanten opspringt,dat mijn buik kan rommelen en mijn darmen vertellen, in de schoonmaak die gaat komen ,in mijn routine neer kan leggen.En dan opgelucht weer verder schrijf.
In de helderheid van vannacht besefte ik vele dingen,dat de angsten die ik had,zo verborgen in een laatje , in de afgelopen nacht ook open trok.Ik zag de stempel die het gaf om in vrijheid te durven leven, in het creëren van wat ik wilde en altijd vanuit een strengheid heb gehandeld.Omdat de angsten die ik had, heel veel overheerste,met de gedachte dat ik er niet mocht zijn,dat mijn wezenlijk ervaren, altijd om mij heen is blijven hangen,zelfs in het geluk wat voor mij lag.Zelfs in de contacten die geen stand konden houden,omdat ik er altijd vanuit ging dat ik overbodig was.En het wakker liggen daarmee te maken had,dat mijn oude conditineringen welleswaar een andere vorm  hebben gekregen,en ik er naar kan kijken vanuit mijn taal,maar moet ook bekennen aan mijzelf ,daar waar ik  van ben gekomen, zoveel tijd heeft nodig gehad, om echt te herstellen,en ik mijzelf nog steeds betrap, over de impact die het nog kan hebben in de vergankelijkheid van zijn. Steeds mijn rode draad blijft treffen,als er weer een contact verdwijnt.Maar dat ik voor het eerst kan voelen, dat ik kies voor mijzelf,ook al denderderen de beloftes met geweld mijn dagen open,ook al vertel ik nog zoveel,maar dat ik nu weet mijzelf te onderhouden ,mijzelf durft te geven in wat ik van een ander had verwacht,mijzelf op de voorgrond  weet te zetten, in wat ik vaak niet zag en ook niet kon weten dat een dag als vandaag, ook zo kan ontvouwen,ook zo kan ontstaan.Zoals de nacht met open ogen heb geslapen, in de lading die het gaf, om eens mijn angsten te benaderen,die vanuit een vruchtloze opvoeding is neergezet,is gebijteld in mijn huid en het blijvend ervaren, dat mijn gevoel om er te zijn, via mijn schrijven kan worden neergezet.Via het veronderstelde in wat het geeft, om te blijven schrijven naar mijzelf en het leed wat ik heb ondervonden aan het licht heb gebracht ,om duidelijk te kunnen blijven naar mijzelf.Om de omarming, die in vele kleuren kan worden omhelst en niet meer wakker hoeft te liggen, in wat ik vertel,in de beleving van het uitkristaliseren, mij de werkelijke voeding geeft om toch te blijven delen, zoals het komt,dat in het ontstaan van zoveel woorden, de zuiverheid ook pakt, waarmee ik het af kan schudden,waarmee ik mijn slaap hervat, en er naar uit kan kijken, dat erover te schrijven mij naar een ontspannig brengt.Mij de kans ook geeft dat het niet meer dan menselijk is, om de rode draad die ik blijf voelen,door kan knippen in het verstaan dat in het schrijvend beleven van mijn taal,dat wat ik heb meegenomen vanuit een tijd, die door mijn onwetendheid in angst was omgebogen,in het vergelijken geen gelijkenis bestaat,dan alleen te weten waar het werkelijk omgaat.Dat het gunnen in wat ik doe,in wat ik kan ervaren,alleen kan beklijven in het ontstaan, waar het oplossen van mijn rode draad,draadloos kan worden,mij niet meer vindt in het wakker liggen,maar de ontspanning blijft vinden in de tijd dat ik schrijf.