Sleutel.

Mijzelf durven zijn,vindt ik terug in mijn dagenlijks schrijven,in mijn momenten die alleen zijn verkregen, omdat ik werkelijk er voor open stond, om te luisteren naar mijzelf .Om te kunnen ervaren dat in ieder woord die ik beschrijf, uit losse pols is ontstaan,geen onverschilligheid kan hebben maar een ontvouwen  in wat er mag ontstaan.De magie die het kan hebben in de overgave die het heeft,geen enkel gedrag weet aan te meten, dan alleen het beleven van dit moment.Het tevreden zijn met een lach, met de aanraking naar mijzelf,met het gewilde verblijven en dan alles in het zonnetje zet.In de laag van erkennen dat wat er ook gebeurd, in de rest van mijn leven,wat er blijft ontstaan, willens en wetens ik mij altijd zonder enige moeite mij kan laten gaan.Het kunnen verzegelen in de wijdte die het heeft,in een kringetje rond kan draaien om te voelen wat het geeft,om te ervaren hoe het kan, dat iedere dag in mijn schrijven er altijd iets anders kan ontstaan.Vaak leg ik nu de nadruk op het ontstaan,omdat ik van te voren nooit weet wat er komt,wat ik mijzelf weet te vertellen,wat mij bezig houdt in het geven.Wat kan veranderen in een rozentuin,in een mooie belofte en mij terug kan trekken ,mij bezig kan houden met de natuur, hoe sfeervol  het mij doet verrassen,dat iedere vrucht die ik heb geplant, nu naar buiten komt,en als een  zoemen van wat wespen en wat bijen, mij begroeten en gerust kunnen stellen dat ik het niet alleen hoef te doen,zij altijd de honing blijven geven,zij de natuur blijven vullen net zoals ik doe in al mijn schrijven.Zoals mijn dagen blijven vullen ,waar de room van proeven,beter smaakt, dan mij aan te passen, om te voelen dat mijn positie waarin ik ben, voor mij altijd bestaat,altijd als een nieuwsgierig mens in eigen taal kan ondergaan, mee kan nemen onder mijn gewin,daar waar mijn voeding is te vinden,zomaar omdat het komt,geen zijspoor weet te vinden in welk besluit dan ook.Dan te kunnen ervaren, dat net als een honingraat het blijft vullen,geen gaatjes valt te vullen ,geen verwerken van de schoonheid die zich laat zien en ik altijd warm kan worden,mijn oren dan gaan gloeien en dan ook weet, dat dit mijn realisatie is in het blijven ontdekken, wat ik schrijf.In wat ik aan mijzelf vertel en ook kan ervaren de grootste verbinding,en toch in afstand kan voelen om niet meer mee te gaan in wat andere zouden willen.In het creëren van mijn ontstaan, waar de klank die ik heb wat op de achtergrond is gaan staan,maar zodra ik mijn schrijven kan lezen en dan kan ervaren in het resoneren, iets terug kan geven wat ik blijkbaar nodig heb om te blijven creëren in dit moment.Om te blijven zijn met mijzelf, met wat ik heb behouden in wie ik ben,en daarin altijd mijzelf heb durven zijn.Altijddurende in eigen taal, in eigen ontmoeten, mijzelf kan zijn,niet ver meer hoeft te zoeken,het naast mij neer kan leggen en dan kan ervaren in het ontstaan wat het heeft terug gegeven in de lach, die ik kan hebben,in de stilte die is ontstaan, niets op kan vullen, dan alleen maar mee te gaan, in mijn moment van schrijven.Waarin logischerwijs ik dat door kan trekken naar mijn eigen tijd,en niets heeft te maken met een doorzoeken van het brein,omdat ik nu kan weten dat mijn handeling in mijn taal,vanzelf kan ontvouwen als ik mijn aandacht daar  naar toe kan brengen.Naar wat het brengt in al wat ontstaat.En moet bekennen dat ik in werkelijheid geen enkel boek heb kunnen lezen,mij verveelde in wat ik las,maar nu ik weet dat taal alleen kan ontstaan terwijl ik schrijf, begrijp ik mijzelf steeds beter.Dat in het ontstaan,in de handeling die ik zet, daar de sleutel ligt om te gaan ervaren, dat eigen taal bestaat.Het is de handeling die het vraagt,het is je open stellen in wat het brengt ,om zonder schaamte  eigen woorden kan gebruiken,eigen zetting neer kan zetten, om dan te ervaren wie je bent en kan zijn naar jezelf.De omarming blijft voelen,het individu die ik ben, zich blijft ontplooien ,zich blijft ontwikkelen en mij tegoed blijf doen in wat ik aan mijzelf vertel.
Dat is de sleutel die ik voel en neer kan leggen op een plek, in het open veld, waar geen borden staan van verboden terrein,maar juist blijft wijzen naar jezelf.