Tergelijkertijd.

Ik spreid mijn armen, zoals soms vleugels kunnen zijn,dat het spreiden waar voor het diend ,in het ontvangen zoals het komt, in de bereidheid van mijn schrijven, hoe ik het naar voren schuif en kan bekijken zoals een mooi cadeau en mij kan verheugen in het moment, dat in het ontstaan van dit moment, de eerbied krijgt en mijn zegen, die het draagt, als ik mijn armen weet te spreiden.Het voelt als de ruimte die ik omarm,waar mijn standaard schrijven ook voor staat,waar het mengen van wat letters, als een vlecht kan worden gezien, naar de hoeveelheid in wat er is,naar het creëren in wat het kan zijn,om mijn taal te omarmen in wat ik schrijf.Het is zo simpel als dat het lijkt en kijk naar mijn eigen wanden die ik vandaag de lichtgroene kleur heb gegeven waar ik van hou.Zo zacht en overwogen,zo liefdevol het kan zijn, om werkelijk te voelen,wanneer ik schrijf naar mijzelf.Om mijn werkelijkheid te vertellen, te vertalen naar de ander, zodat mijn energie kan beginnen, om te gaan stromen en te ervaren wat het doet,wat het geeft door mij handen te raken op mijn toetsen,door mij leeg te maken in wat er komt,zachtjes laat ontvouwen, naar weer een nieuw woord of nieuw begin.Die altijd klaar staat om te gebruiken in wat ik bedoel.Geen verwachtingen kan hebben terwijl ik schrijf ,dan alleen te erkennen waarin ik drijf en mij mee laat voeren langs de taal en mijn beleven als ik schrijf.Alsof ik een duik kan nemen in de lettters ,die mij als water overspoelen en het bijna lijkt, dat een vervreemde niets anders is, dan mijn eigen weg te volgen, in alles wat ik deel,vanuit alles met respect behandel,vanuit de passie die ik voel,vanuit het verwerven in de smaak die het krijgt en het mij niet meer hoef te helen,maar het mij bevrijd van alle dogma's in het vele delen,maar nu met andere ogen schrijf.
Ik ben waar ik wil zijn,ik sta voor mijn deur om te openen,om te kijken wat het luidt in het overkomen, dat mijn energie zo zacht is geworden,zo duidelijk en integer tergelijkertijd.Zo als vanzelf is gekomen in het schrijven naar mijzelf,in het ontdekken dat vanuit het breken van wat glazen,mijn geluk heb terug gevonden, in wat ik altijd heb gevoeld.In mijn zorgzaam kunnen zijn, in het geduld wat ik kan hebben, mijn invoelend vermogen nu wat zuiniger mee om zal gaan.
Het is de éénwording die ik kan voelen, terwijl ik schrijf,dat alles om mij heen kan vervagen,kan beklijven zoals het komt,kan zakken in mijn lichaam,kan openbreken zoals een bloem en ik mij kan vermaken in ieder moment .Terwijl als ik schilder of kan praten met mijzelf,in de focus van ervaren, voor mij niet meer geld, om te weten dat ik dit kan,maar dat  mijn taal mij beter pakt,en ik uitgesproken ben met mijzelf.Ik heb mijzelf veel kunnen vertellen en zal dat af en toe nog wel eens doen,maar het doel van het ervaren, is voor mij beklijft, waar mijn lijf heeft aangegeven dat soms iets genoeg kan zijn.En dat wat ik nu doe, altijd heb kunnen ervaren, dat hier voor mij de ingang lag.Om te schrijven en te laten komen in wat er kan ontstaan.Te ontvangen,bijna op een mediteren lijkt,waarin ik mijn stilte steeds omarm en mijn liefde voor mijzelf, de eerste prioriteit zal hebben, in alles wat ik beschrijf.In alles wat ik kan ontvangen in ieder verblijf,in iedere ontmoeting die ik heb gehad en dan vanuit mijn rust kan vertellen,dat het komt en kan ontstaan.Dat mijn volledig zijn nu heeft bepaald, om alles te laten ontluiken in mijn eigen taal...