Vernieuwend.

Heel zachtjes en vernieuwd voel ik in mijn handelen, in wat het duurd, om te ervaren wat er gebeurd, als de wetten en de mazen zijn gescheurd,als het loopje wat ik neem ,zo anders wordt gelezen ,zo anders als voorheen,zo volledig in wat verscheen, mijn rouw heb kunnen laten zien,mijn besef van delen,dat ik nu weet in wat het kan schelen, wat er is gezakt,wat kan blijven hangen als ik er niet over sprak.Dan zou het verharden, dan zou terstond in alles wat ontstaat als een bijzaak  kan worden gezien, niet de kern meer raakt,maar kan worden gevoeld,en wil altijd weten wat het met mij doet.Wat het mij heeft gebracht om over grenzen te gaan,over mijn zacht ervaren, die  in staat ook was om mij te beteugelen zoals nu is gebeurd.Ik heb niet veel nodig in wat het kon zijn,maar door mijn enthousiasme, eigenlijk zo kinderlijk bleek te zijn. Door mijn volwassen vrouw mijzelf heb getroffen in wat ik los moet laten en naar het schijnt, ik nu verder ga in mijn schrijven, mijn eigen taal toe is bereid om mee te reizen in wat ik zeg,in wat ik laat weten in ieder moment,dat er een nieuw begin is gekomen.Door wat oude deuren te sluiten,zodat  nieuwe deuren open kunnen gaan en ik de moed blijf vinden, om over deze drempel te stappen, die hoger leek dan ik mij had voorgesteld, vanuit het kinderlijk verlangen dat ik zou worden gezien.Dat ik zou worden begrepen in wat het diend, in wat ik heb gegeven, om te zien wat het geeft om te spreken met mijzelf.Om te ervaren mijn dierbare stilte,die nu altijd bij mij is en niets meer hoeft te herhalen, wat niet meer past,wat mij niet meer kan voeden en het tegendeel van mijn spreken kan stuiten tegen mijn borst.Tegen de verandering van zwijgen,van weten dat de ader die ik kan zien,zo mooi kan lopen dwars door alles heen,dwars door leden en maten,dwars door alles wat klopt. Dat de tijden veranderen,dat mijn inbreng van al die jaren in mijn schrijven heb laten zien,hoe belangrijk het schrijven zich diend,hoe de wens in mijn vertellen, alles laat zien om mijn eigen wijsheid te dragen, om de tijd die ik neem, de verandering kan brengen in wat al eerder verscheen.De tijd zal het leren in wat ik ervaar, waarin mijn eigen delen geen doel meer heeft,maar het ontvangen in wat er komt, in wat zich laat zien,dat niets is verzonnen, maar heb laten ontstaan, in het moment van mijn schrijvend bestaan.In het moment die ik zie, om nochthans zoals mijn vele spreken, in een doosje kan doen,en kan bewaren voor een volgend keer, als de wending van een golf zich weer bekeerd en ik alleen kan kijken zondermeer een gedeelte laat vallen, hoe zeldzaam het kan zijn, dat in feite alleen mijn schrijven overblijft.
Hoe mijn taal als een vlinder over mijn woorden strijkt,hoe mijn vernieuwend bewegen een hand uitreikt,naar wat is gegeven en ontdaan, van alle wisselingen die er waren,van alle gemakken is voorzien en alleen mijn schrijven mij nog diend.Mij weet te omhelzen zoals het voelt,mij kan raken vanuit mijn gloed en ik kan dragen, hoe de vernieuwing die ik voel zo uitgesproken zal ervaren,waarin ik weet dat hetgeen ik dacht te missen, een andere kleur aanneemt,een ander ervaren en in andere besluiten neer kan zetten, zodat de ruimte die het geeft, weet te delen met mijzelf.Weet te ontvouwen zoals het komt,waar het beste in wat onstond zo keerbaar laat weten,dat iedere vernieuwing welkom is, in alleen mijn schrijven.Omdat de waarde die ik er in leg, op mijn lijf staat beschreven,niets goed is of slecht,maar het kunnen schrijven vanuit mijn eigen tekst,met de handeling die ik zet, om dat wat niet kan worden vergeten, in het beschrijven zich op kan lossen, naar weer een nieuw moment.Naar dit moment gekeken en naar buiten kijk,hoe mijn verdriet kan verdwijnen, als ik naar mijzelf schrijf. Zo zal er ook een vernieuwing verschijnen om te ervaren dat al die tijd in het gebruiken van mijn blog, ikzelf heb kunnen ontdekken wat mijn kwaliteiten zijn.Wat het verbinden van oude wonden zou kunnen helpen in wat ik vertel,zoals het schoongewassen volgen,zoals de vorm die nu komt, om zonder schaamte in de ruimte waarin ik kom, kan vertellen wat vernieuwing voor mij betekent.Dat ik niets hoef,dat ik kan zeggen op een liefdevolle manier,hoe zacht mijn woorden klinken als ik kan schrijven  naar mijzelf.Naar wat ik nodig heb in de vernieuwing die ik blijf voelen,die heel zachtjes fluistert, om door te trekken in mijn eigen gebied,in mijn eigen ontvouwen, zoals het komt,zoals het blijft onstaan in iedere vernieuwing die blijft ontstaan.