Belichaamde stem.

Eigenlijk ben ik constant bezig om mij te bevrijden van ontlichaamde taal en ook poog om uit mijn oude condioneringen te blijven,door te ervaren in wat ik schrijf en aan mijzelf kan laten weten,mij naar mijn stilte schrijf,mij ontdoe in al wat is gegeven. De hele tijd dat in het ontwaken van mijn eigen taal en stem, het mij daarom wakker kan houden dat in schaal van dragen,in elk woord die ik beschrijf ,mij weet te brengen in de tegenwoordigheid van het beleven. Hoe het voelt om de belichaming te durven voelen terwijl ik schrijf en spreek,terwijl het kan vertellen,dat de energie die ik kan voelen alleen voor mij is bestemd.Waarin ik nu besef dat ik alleen maar bezig ben om de stroom die ik voel,alleen kan ontstaan als ik naar mijzelf heb geluisterd .Als ik mijzelf heb toegestaan dat in mijn delen mijn eigen taal en stem ontstaat,mijn eigen wijsheid kan voelen en altijd naar een richting kijk,die mij kan bevrijden in het blijven verstaan,dat ik niet meer vanuit een oude conditionering wil schrijven ,maar te blijven in mijn eigen belichaamde taal.Die zonder dat ik het zou kunnen merken mij altijd heeft laten zien,dat ikzelf naar de berg moet komen en niet andersom.Zelf de regie in handen kan nemen,er wakker van kan liggen in het gedeelde stuk,maar nu veel meer ben gaan beseffen dat niet het geluk of een samen smelten het belangrijk maakt ,maar dat ik nu kan laten weten waar het werkelijk omgaat.En dat is in ieder schrijven te merken en te zien hoe het kan werken en bovendien de ruimte kan creëren om zelfstandig te kunnen blijven in mijn taal die ik versta.Dat er werkelijk een verschil kan zitten in hoe ik mij uit,hoe ik het kan ervaren,dat in elk besluit die ik kan nemen heeft te maken met ontlichaamde taal,die als een conditionering kan worden bekeken,die als een slang om mij heen kan zitten,die als een wapen tegen de belichaamde taal kan zetten,daarin mijn eigen strijd ontstaat,niets liever had willen schrijven vanuit mijn belichaamde taal,vanuit de ontspanning die het krijgt,om alleen te erkennen dat het zo werkt en zo zal zijn.Nu steeds meer ga begrijpen wat ik niet begreep,nu aan mijzelf weet uit te leggen dat het hier mee te maken heeft.Het verschil in ontvangen van eigen taal,van de reizen die ik heb gemaakt,en uiteindelijk toch weer uitkom bij mijzelf.In het spreken door te luisteren naar mijn eigen klank,door te doorgronden dat wanneer mijn stilte komt,dan weet te voelen wat het heeft gedaan,en steeds in het nieuwe terrecht kan komen waar ik soms wakker van kan liggen.Wat ik steeds vaker ervaar, dat er geen angst mee is gemoeid,geen kopiëren van een ander,maar mijn eigen belichaming te kunnen voelen in de stem die ik heb terwijl ik schrijf.Soms iets los moet laten om te weten, dat het zo is. Dat ik nu kan spreken zoals het is,en alleen mijn belichaamde taal wil voelen en ik daarom ook zoveel schrijf, om mijn belichaming te blijven voelen met de stem die ik heb.