Mij zo kan vullen.

Terwijl ik mij had voorgenomen om in de avond wat rustig aan te doen,maar mij verveel bij alle beelden die ik zie ,mij alleen maar kan irriteren en kan voelen hoe onecht de beelden die ik zie, mij niet kunnen bekoren,mij eerder afsluit van al die beelden die mij regelmatig doen beseffen, hoe klein mijn wereld lijkt te zijn,des te groter de impact het kan hebben, om te weren dat wat ik zie, mij altijd kan vervelen,dan kan gaan wandelen of jeu de boules,maar nu ik weer zo schrijf,mij kan vullen en zeker mij kan laten zien dat de toedracht die het kan hebben in levende lijve voor mij staat.Ik ben bereid om te geven in wat er kan ontstaan,in het delen van mijn schrijven er altijd iets nieuws kan ontstaan en heb de neiging in de eenvoud die ik heb, meer te gaan  ervaren, in alles wat ik zeg.De prikkel van buiten heb ik niet meer nodig,is heel duidelijk naast mij neer gelegd.Niet meer afhankelijk ben van wat ik zeg,maar laat komen in mijn eigen taal,in mijn eigen ontvouwen mij meer kan vertellen,dat als ik naar de tv aan het kijken ben.Ik kijk naar mijzelf en voel een rust,bijna om te wennen ,dat het steeds meer gebeurd te kunnen zitten met mijzelf.Te kunnen ervaren in alles wat ik zeg,mijn middenweg heb gevonden.Alles wat teveel was om te zien, overboord heb kunnen gooien.Over de rand van scheuren die kunnen ontstaan,als het oud geworden matriaal bijna uitelkaar zou kunnen vallen.Bijna als een vluchtig geheel kan landen in een gebied, waar niets is te vinden,waarin ik niets meer merk, dat het luisiteren naar mijzelf blijkbaar iets heeft bereikt,en met rode konen ik vertel,dat in mijn bewustzijn, die ik heb, veel simpeler is geworden.Niet dat ik doorschiet in een tafreel, maar in het welbevinden in wat ik deel en op mijn gemak kan voelen in wat ik schrijf.In wat zich laat ontvouwen,en de drive kan voelen waarin ik schrijf.Niets hoef te zoeken in wat ik schrijf,maar kan laten onstaan met mijzelf,en kan tikken op mooie muziek,waarin ik mij mee kan laten slepen,en nog dieper kan zakken in mijn lijf,daar waar het kan beklijven,daar waar ik het wil laten vallen,en met zachte hand  mijzelf vertel, hoe belangrijk voor mij deze momenten zijn.En mij niets aan hoef te trekken in wat ik schrijf,maar weet te komen waar ik wil zijn,en dan kan voelen waar ik ben,mijn belichaamde taal mij verder brengt,dan het zweven over de grenzen,die er niet meer zijn,waarvan ik nooit heb geweten dat deze er waren.Zo zacht  ik mij kan voelen in de ontmoeting met mijzelf,zo eerzaam en met respect ik kan vertellen, dat waarin ik nu in ben,zo uitgesproken kan zijn,zo vol vanavond weer kan zijn en dan  hoop dat ik straks dan wel weer kan slapen.
Slaap zacht lieve vrouw en wilde je nog vertellen dat nu ik schrijf echt naar mijzelf alleen.Mijzelf wil bedanken voor de vrijheid die ik creëer en neem,om te erkennen,dat in het beschouwen van mijzelf alleen de rust verschijnt,waarin mijn stilte kan laten zien dat het niets uitmaakt in wat het kan laten zien,hoe fijn het is om zo te schrijven.Hoe verfijnd mijn schrijven wordt en mijzelf kan blijven bedanken voor ieder woord die is gezegd en altijd zal leiden naar mijzelf.Naar wie ik ben in dit moment en morgen misschien weer wat anders,maar wat altijd wel hetzelfde blijft is mijn kunnen luisteren naar mijzelf.Eigenlijk alleen de zachtheid overblijft en daar niets aan zou willen veranderen.Niets anders kan ontstaan dan de regelmaat van schrijven,soms het post  maar soms ook niet,soms in de veelheid in wat ik zeg wat rustiger ben geworden,zo dicht bij mijzelf weet te blijven,zo dich bij mijn hart,die onomwonden er altijd is, als de ontmoeting die ik heb, mij zo kan vullen.