Brug.

Ik kan zien dat ik ben veranderd,in hoe het kan zijn om te leven als een vorstin in mijn eigen schrijverij,als een web over alle teksten leg,als een vlinder veel aan kan raken, maar om de juiste nectar te vinden in wat telt, om over een brug  te gaan lopen  die hoger ligt dan het water wat er onder stroomt,en kan laten zien dat het springen in het onbekende, mij heeft laten zien,hoe uitgebreider ik vertel,soms in het ontvouwen veel tegen kan komen.Dat het water in wolken kunnen drijven, dat het spiegelbeeld wat het heeft gekregen, meer gaat lijken in het verstaan, dat geen enkele besef zich voor hoef te bereiden,dan alleen te kunnen schrijven in mijn eigen ontstaan.Te willen weten waar de dunne draden naar toe gaan leiden,waar de wind een vreugde kan betekenen,waar de regen op zich laat wachten,waar de toon die ik kan zetten, in de vooruit blik die ik heb,meerdere malen zo mijn waarheid is geworden, in het ervaren van dit onstaan.Geen wekker hoef te zetten,geen afspraken meer maak, omdat ik weet hoe mijn dagelijks beleven kant noch wal kan raken, maar de juiste weg kan leggen en als een brug naar voren komt . Kan zien in al het overtreffen toch mijzelf kan blijven zien.De witte lelies in mijn sloot zie drijven, waarin een serene stilte kan ontstaan,mij mee laat wiegen in wat er komt,in elk ontspannen, geen willen winnen is te zien, dan alleen het kunnen genieten wat er in dit moment ontstaat.
De hoge brug onder mijn voeten en als ik naar voren  kijk zeker kan ervaren hoe mijn weg in het schrijven nu is bepaald,door wat ik kan vertellen aan de wereld om mij heen.Geen vraag meer te hebben,geen worstelingen in wat zou kunnen bevrijden, in het verstaanbaar maken,dat de kalmte in vreugde om is gezet,dat hetzelfde kan gebeuren om alles een eigen plek te geven,dat het niets meer uitmaakt in wat ik zeg of schrijf,maar door het hardop aan mijzelf voor te lezen proef ik de smaak van stilte,van het kiezen wat geen keuze bleek te zijn,maar een onderdeeltje van het behoud hoe eigen taal kan blijven ontstaan.Hoe alle afleidingen die er zijn voor mij geen betekenis meer kan hebben.Niet hoeft te staan in een rij om te willen zwaaien naar een publiek, die uiteindelijk niets wil weten hoe het komt, dat ik zo blij kan zijn in al mijn schrijven.Dat de brug waarop ik loop van hout is gesneden en op palen is neergelegd,waar de wind mee kan spelen om mij te duwen naar elke richting die dan komt,waar ik met open armen kan ontvangen zoals het ontstaan,geen uitstel wil tonen ,maar mijn geliefd ontvouwen mij terug kan halen,in dit moment .De kleur geen kleur meer hoeft te hebben op de brug waar ik op loop,in feite niemand mee kan nemen, omdat ik ontdek dat wat ik kan ervaren voor mij is bestemd,terwijl ik schrijf,mijn neus begint te lopen,wat mij kan vertellen dat in het zuiveren wat er kan gebeuren,zo persoonlijk is ,zo veel zachter in mijn lopen is te zien,dat deze brug waar ik over vertel,de brug is naar het onbekende,naar een nieuw gebied en daar niemand in kan ontmoeten en ook niet hoeft.Omdat het vullen van mijn dagen in eigen energie wordt omgezet, dan alleen dit schrijven ermij toe zet, om door te lopen over de houten planken,naar de lucht te kunnen kijken, met de kinderogen die ik heb,met de fijngevoeligheid van delen, ik nu zeker weet, dat welke brug ik ook beloop, alleen voor mijzelf is bestemd.