Creëren.

Het is geen kwestie van geluk of een overwinnen,of het stuk slaan van wat  regels,of het koesteren met welk een blik ik het in  een verhouding kan leggen,of te strooien met mijn woorden,of te open kunnen zijn, of juist heel bescheiden in al mijn besluiten die er kunnen ontluiken. Die mij kunnen helpen van het kunnen lopen in het ritme die ik krijg, wanneer ik mijn voetstappen zou tellen bij iedere stap die ik zet,bij iedere beweging die ik voel, vanuit geen enkele standaard of erkennen is neergezet.Maar te ervaren dat zelfs mijn vermogen in de taal ,zich naar buiten kan keren,naast al mijn dromen neer zou kunnen zetten,omdat zoals altijd, ik niet nog een andere droom kan hebben.In het willen verbeteren naar mijzelf, eindelijk tot een einde is gekomen. Omdat de situatie waarin ik leef, in de verwarring naar een ander, meer iets zegd, hoe vrijmoedig en licht ik durf te zijn.Hoe ik kan spelen met mijn taal,hoe de naald in een hooiberg is gezocht,hoe ik heb getrokken aan steeds weer een nieuw einde ,en dan een begin dacht te voelen van weer een nieuwe dialoog,van een open venster waar ik in sta, waar alles even door kan waaien,waar ik alleen  mijzelf versta,waar de warmte langs mijn wangen laat glijden,in de ruimte die ik vond, om zo te gaan kijken, dat het mij vult,dat mijn lijf en intresse, zoals een spelend kind, zich om kan draaien, zich aan kan passen in wat er gebeurd, als ik niet meer kan luisteren in wat ik aan mijzef vertel.Als ik kan besluiten om geen dromen meer te hebben,maar te laten ontstaan zoals het komt.Het wel steeds vreemder kan worden in alles wat ik dan vertel,niets meer hoeft te ervaren in wat er komt ,maar gewoon mij over te geven in dit moment.Geen doel meer te hebben,geen zin nog oversla, omdat het ritme die ik ervaar, van een andere orde is gekomen,van een ander ontstaan, die in de regelmaat van elke orde door blijft vloeien,in het ontstaan en ik niet meer  wil schrijven vanuit een laten zien,dat wat het kan duiden in het laten gebeuren, hoe huiverig ik ben geworden om te durven zeggen, dat hetgeen wat is blijven hangen, eigenlijk alleen voor mijzelf kan tellen. Geen enkel belang wat een droom kan hebben,wat uit de hand is gelopen,wat de zin van schrijven voor mij kan betekenen in het gewicht wat ik er in leg.Maar kan gebruiken om te willen blijven ervaren, dat soms het ervaren werkelijk verdwijnt en alleen mijn stilte overblijft,die mijn schrijven in stilstand kan zetten.Die mijn idealen aan de kant kan schuiven, omdat ik die niet meer heb,niet meer nodig blijkt te zijn , dan vanuit het niets weet te schrijven,alleen naar mijn vingers kijk, hoe zij dansend over mijn toetsen glijd.Geen weerstand kan hebben,dan alleen vanuit het niets blijf vertellen, dat het mij vult,dat het mij raakt, als ik het over kan lezen,wanneer mijn dag weer is begonnen en nu begrijp dat het een mooie metamorfose is  geworden, om te schrijven naar mijzelf en zo iedere ochtend kan zien, waar mijn intensie nu ligt, vanuit het niets, in feite alles kan komen wat ikzelf heb gecreëerd.Waar de schoonheid in durft te zijn, in alles wat ik beschrijf en het kan beleven terwijl ik schrijf.Terwijl het niets hoeft te zeggen wanneer ik naar buiten kijk, hoe  de zon heel langzaam op zie komen in het gevecht met de wolken, die veel langer soms blijven hangen, dan nodig mocht zijn.Maar in het geduld wat ik kan hebben,in de volheid van beleven van wat er kan ontstaan, als ik over het niets kan praten,daar mijn stilte ontvang en met een glimlach weer op kan staan. Mijn schoenen  aan trek, om te gaan wandelen.Dan voelt het goed ,in wat ik heb geschreven in het spreken naar mijzelf.In het blijven ontvouwen van dit moment.In de kracht vanuit het niets kan betekenen, dat mijn taal nu verder is gegaan en blijf ervaren vanuit het ontstaan, dat al mijn creëren door mijn taal is ontstaan.