Dankbaarheid.

Mij zo dankbaar kan voelen in wat ik beschrijf en heb kunnen luisteren naar mijzelf,die heel veel weet te ervaren,die heel veel heeft laten ontvouwen in hoe het was en nu is.Daar waar ik mijzelf weer terug heb gevonden, mijn integer vermogen geen herhaling kan zijn,maar een trots, dat ik ben gaan geloven in mijzelf,dat ik heb geprobeerd om echt eerlijk naar mijzelf te kunnen zijn.In het luisteren en delen,waarin ik soms iets nieuws aan wil raken, om te weten dat ik er nog ben,dat ik in volle gezondheid dit kan beleven,maar dat ik kan erkennen dat dit alles niet voor niets is geweest.Misschien niet voor een ander is te begrijpen,en ook niet hoeft,maar in het vertellen aan mijzelf in de diepgang die het soms heeft,mij vaak doet beseffen dat ik er nog ben.Daar mijn dankbaarheid in kan voelen,mijn harde lessen die ik lees, vanuit mijn puurheid die ik heb behouden,nu kan spreken in wat het geeft, hoe ik nu mijn leven ervaar.Hoe de stempels die ik had gekregen van mij af heb gehaald,door te blijven schrijven in mijn luisterend schrijven, in wat het zegd, om te blijven ontvangen in dit moment.Om te blijven ervaren in wat ik breng.Voorbij alle misvattingen ben gegaan,waarin mijn wereld zo is veranderd,omdat ik werkelijk met mijzelf  om kan gaan.Om te schrijven op mijn blog,mijn dankbaarheid daarin wil tonen en iedereen die ik heb ontmoet zou willen bedanken,voor de zorg en het onderbreken van wat ik ervaarde, als er niet werd gekeken naar wie ik was. Maar waar ik  nu ben en alleen aan mijzelf kan laten weten, dat niets vanzelf is gegaan en heb moeten knokken om het weer te laten gaan.Iedere dag uiteindelijk de zon weer op heb zien komen,mij kan laven in mijn taal,die zonder schaamte blijft onstaan in de dankbaarheid die ik kan voelen.In het onverlaat,in de verzoening die ik voel,in de excuses die ik maak,in de tranen die nu komen vanuit de ontroering die nu ontstaat.Vanuit het weten dat mijn taal ook echt bestaat,en ik daarom zo kan schrijven,zo helend vanuit respect,zo zelfverzekerd,zo blij als een kind die net een lollie heeft gekregen en het kunnen genieten bij iedere tik op mijn toetsenbord.Van alles tegelijk kan voelen,maar zonder spijt , wat mij is overkomen,nu zo dankbaar kan zijn,zo bevrijd van het gegeven wat ik heb laten zien.Mij zo gelukkig kan voelen terwijl ik schrijf en mijn ontroering zo liefdevol kan zijn,zo dankbaar, dat ik er nog ben,dat ik er mag zijn zoals ik in mijn schrijven laat zien.Zoals het beleven zich nu diend en mij steeds meer in mijn eigen wereld kan begeven,mij steeds meer over kan geven in wat er kan ontstaan.Mijn tranen wegveeg omdat ik niet hoef te overleven,maar kan leven zoals het kan gaan, en daar mijn dankbaarheid in kan tonen.Soms wat intiem schrijven ook weer weghaal en voor mijzelf wil houden,omdat ik ervaar, dat het niet meer belangrijk meer is om het zo te laten zien,waar ik vandaan ben gekomen. Eigenlijk zo ver achter mij ligt,zover als de zee kan reiken,zover ik nu kan weten, dat mijn schrijven dan nu alleen,alleen voor mijzelf heeft doen gelden,en ik heb mogen voelen dat er in dit moment, eigenlijk alleen mijn dankbaarheid kan tonen,de liefde naar mijzelf, waar de kwetsbaarheid die ik nu kan voelen,meer bescherming nodig heeft.
Meer wil gaan kijken wat ik post,om dan te ervaren of het past,maar zodra ik kan voelen dat het mij belast,dan uiteindelijk in een concept zet,en het voor mijzelf wil houden.Zoals ik nu ook heb gedaan,in de opluchting die het geeft,om mij uiteindelijk heel dankbaar te voelen,in alles wat ik creëer.
Maar wil vooral mijzelf bedanken voor alles wat ik heb laten zien,laten weten hoe het voetlicht waarin ik het heb gezet,mij altijd naar mijzef heeft gebracht, en ik dit vanuit dankbaarheid kan laten weten.