Een vluchtig gegeven.

Ik werd wakker onder een wit laken,die ik onbewust over mijn hoofd had getrokken,mijn beweging die ik merkte leken wat verlamd en eigenlijk niet meer durfde te kijken waarin ik was.Heel langzaam en heel onzeker ik naar boven keek,zag een wil hoog plafon met ronde lampen,en wat ik zag om mij heen waren dezelfde bedden als kleine kamertjes om mij heen en ging toen beseffen dat ik was opgenomen in het gesticht,waar de mensen die ik ervaarde zo in hun eigen wereld leefde,een eigen wereld die ik wel kende.Dat door allerlei tehuizen heb doorlopen,en niet begreep dat het alleen mij was overkomen en niet mijn broer of zussen,eigenlijk al heel vroeg uit huis werd geplaatst en mij moest aanpassen in de vele tehuizen waarin ik heb gezeten.Mij alsnog als een rebel heb gedragen omdat men daarom vroeg.Omdat de reden niet werd uitgelegd,en ik maar mee moest stromen in wat andere mij vertelde,dat ik een lastig kind bleek te zijn.Maar door de spanningen thuis,met misbruik en dronkenschap ik mij niet meer genoeg veilig voelde en meer bij een vriendinnetje bleef,of heel veel buiten speelde,omdat ik wist dat als ik binnen zou komen werd misbruikt,of uigescholden door een moeder die eigenlijk altijd overstuur bleek te zijn.Ik heb willen zorgen voor mijn jongste zusjes vanuit de angst, dat wat mij was overkomen niet moest denken dat het hun overkwam.Maar dat was het middel om zelf niet te willen voelen,om dat wat naar beneden werd gehaald en mij klein heeft gemaakt,mij zoveel had gekost,vanuit het niet spreken met elkaar,maar alles te ondergaan zoals het hoorde en ik vanzelf mij verzette in dat bestaan en er toen werd gekozen om mij in tehuizen te plaatsen.En ik er niet om gaf,omdat ik blij was al die stress te verlaten,maar alsof ik in het diepe werd geduwd en werd achtergelaten door de alle familieleden,door iedereen die ik kende voor mij geen plek meer was om mij te binden om te durven zeggen dat ik ze miste, in ieder tehuis waar ik was.Heb toen weinig vernomen en voelde mij gescheiden, zelfs van mijzelf,en wist niet goed meer te handelen dan alleen de rebel uit te gaan hangen en alles wat ik ervaarde werd betwist.Totdat ik in het laatste tehuis belandde en daar een begeleiding ontmoete,waar een dikke klik mee was.Eigenlijk alleen maar mijn focus op haar had gelegd,omdat ik kon voelen dat een nieuwe moeder in mijn leven was gekomen,en hield mij daar aan vast.Maar als ik had geweten welk een drama er onstond, in het leven van tehuizen,waar drugs werd gebruikt,waar de meeste meiden volslagen gekenmerkt waren door hun afkomst en tergelijkertijd zich verveelde ,niet begrepen dat wat wij deden,ook slecht voor mij was.Ook alles kon vergeten,maar in een verlangen werd gezet in het contact met deze begeleidster,en uiteindelijk het zover was gekomen dat ik met haar uiteindelijk op kamers ging wonen en verhuisde naar Den Haag.Daar is voor mij alles begonnen,omdat ik wel voelde dat het zo niet langer kon gaan,had mij veel te afhankelijk van haar gemaakt en zij voor mij zorgde.Totdat ik zei dat ik een trektocht ging maken naar Amsterdam en daar mijn hippie tijd als een maloot heb doorgebracht,veel geblowd en vaak getript onder erbamelijke omstandig heden.Totdat ik de speed ontdekte en nachten opbleef en kon wandelen,weinig nog at,mij weinig nog kon schelen,maar voelde ineens om toch weer terug te gaan naar DenHaag.Daar de dingen gebeurde die ik niet voorzag en ik plaats moest maken voor haar vriend,ik niet meer naast haar mocht slapen,maar werd gedumpt op een aparte kamer,waar ik gek werd van verdriet en zoveel ging gebruiken om niet te voelen dat verlies van moeder en dochter.Van het moeten delen met een man,en alsof de herhaling niet groter werd neergezet, werd ik opgenomen in een gesticht,omdat ik gek was geworden door de drugs,door het niet meer kunnen begrijpen hoe ik mijn leven moest leiden,heel wat bizarre dingen meegemaakt,onder was gedompeld in de medicijnen die ik kreeg en als een kwijlend meisje in een rotan stoeltje zat,als een zombie overgeleverd aan psychiaters, die maar wat mummelde in hoe het zat,hoe ik mij moest gedragen en ik de verkeerde richting koos en mij vol liet lopen in wat er niet was,in wat ik kon nemen om niet te voelen dat ik zo afgewezen was.Het heeft echt jaren geduurd voordat ik besefte hoe afhankelijk ik werd,van de drugs en medicijnen van de mensen om mij heen,van het leed wat ik toen voelde en er nu pas echt over schrijf.Ook om te laten zien dat niets vanzelf is gekomen,in de keuzes die ik heb gemaakt,en het mij nog steeds verwonderd dat ik er ben.Dat ik vele vrienden heb verloren aan de drugs,of het niet kunnen verwerken in wat er werd gemist.Maar diep in mij is er iets onstaan,wat zo sterk was en zeker,zo van mij.Veel heb moeten incasseren om te leren, om te blijven bij wie ik was ,maar nu zo achteraf kan blijven vertellen over verscheidene periodes uit mijn leven.Dat dit de kern ook was die ik dacht te hebben en mij ging verzetten naar iedereen.Dit eigenlijk het begin is geweest van al mijn reizen die ik heb gemaakt,maar er nu wat stukjes over te schrijven het mij nog weing raakt,omdat waar ik nu ben gekomen in mijn eigen veld,mijn ruimte heb kunnen vinden en ik dit eindlijk vertel.Zonder te schromen in wat ik vertel, omdat ik het zo bijzonder vindt dat ik er op deze manier nog ben.Dat ik al de  transformatie's die ik heb gekend,nu zo wonderlijk terug kan kijken en daar over schrijf, erover wil vertellen, dat ik weet van hoever ik ben gekomen zoals dat heet.Zoals het kan betekennen in hoe ik nu leef en altijd high kan zijn van mijzelf. Van wat ik heb ondervonden terwijl ik schrijf en misschien bij een volgend schrijven mij weer richt naar dit moment,naar het feit dat ik mijn kern heb gevonden waaruit ik nu schrijf.Een vluchtig gegeven in wat het lijkt,maar dat het wel mijn start is geweest om te kunnen duiden, dat het schrijven mij heeft geheeld en mij heeft gebracht in waar ik nu ben,en achteraf als ik het lees eindelijk durf te zien dat ik geen slachtoffer ben geworden,maar de sterke griet ,zoals ik vaak heb horen zeggen,en al dit gebeuren even weer heb kunnen zien, om het ouwe te bedanken, misschien zelfs weet te eren, omdat ik weet, dat het mij ook heeft gevormd  in wie ik nu ben.Waarin eindelijk zal blijken dat veel in het overtreffen heb gewonnen mijn eigen stijl,het overwinnen van negatieve krachten en ik altijd mijn eigen held kan blijven en wil zijn.In dit vluchtig gegeven,wat mij heeft gerijpt en als een mooi mens nu de liefde kan geven aan mijzelf en aan wie het wil hebben.Omdat het er is en waarschijnlijk is gekomen door alles wat ik heb gemist.Maar nu ook weet dat ik mijzelf kan blijven geven zoals het komt,en ik dankbaar kan zijn met deze achtergrond,met alle informatie die ik heb en uiteindelijk dit ook wil delen in wat het zegd,en ik zo blij ben dat ik er ben, en hopenlijk zo nog vele jaren voor mij heb, in het beloven dat ik mijzelf trouw zou blijven ,mijzelf blijf omarmen in elk moment en dan uiteindelijk echt weet te ervaren in wie ik werkelijk ben.En dit vluchtig gegeven achter mij heb  gelaten,wat ik allang heb gedaan,maar dat het wel de grondlegger is geweest in wat ik nu steeds kan vertellen.En aan mijzelf  kan laten zien.Het niets meer overhoop heeft gehaalt,maar het eerder heeft gediend om te ervaren dat ik mij er niet meer voor schaam.