De dunne laag.

Het dunne laagje als een broos geheel,mij heeft laten weten dat in alles wat er kan ontstaan, is verdeeld over de dunne zijde van het geheel. Veel beter ben gaan begrijpen dat het voorafgaande in wat ik schreef,mij heeft doen beseffen, dat al mijn ervaren in wat ik beschrijf, meerdermalen heeft aangegeven,dat in het verblijf waarin ik kan zijn,zo voorzichtig ermee om wil gaan.Omdat het vraagt, vanuit het alsmaar toe te laten staan,toe te komen en mij zegt om wat duidelijker te kunnen zijn naar mijzelf.Niets meer hoeft te herhalen in wat mij breekt,in wat ik dacht terug te moeten betalen.Met mijn hart, zo open op vele tafels had gelegd.Maar mij alsmaar afvroeg wat mij zo overstuur kon maken.Maar nu begrijp dat geen enkele wond kan helen als  er steeds zout wordt ingestrooid.Als ik steeds door mijn ontvangen de ander teveel heb beleeft,de ander heeft laten dauwen, naar een gebied,waar mijn intelligent vermogen werd ontvangen, maar in veel verdriet werd omgezet.Maar nu ik weet te hanteren mijn eigen stuk,en ik in feite niets meer van een ander hoeft te leren, dan alleen te kijken vanuit mijn gemak.Vanuit het draagvlak die ik kan hebben,nu veel zorgvuldiger wil zijn,veel meer wil ervaren, wat  echt nu bij mij past.Wat mij niet kan beschadigen,maar mij vult in de mooie dingen die ik onthulde. Om nog preciezer met mijn eigen schrijven om wil gaan.Met mijn delen op mijn blog, mijn kijken hoe het kan gaan, dat niet alles zou kunnen verdwijnen in het spreken met mijzelf.Maar dat juist de oude trauma's zich weer laten zien, om aan mij te vertellen, dat de nodigheid de het heeft, mij in mijn eigen spoor heeft kunnen zetten.Waarin ik soms beleef hoe mijn stilte die ik heb, de dunne laag  die er kan zijn,van het broos geworden, langzaam toch heeft afgetrokken,toch heeft laten zien, dat wat is beklijft zich moeilijker laat manipuleren om een ander te moeten volgen in eigen strijd. 
Omdat ik nu ineens besef,dat mijn liefde die ik heb,mijn gevoeligheden die ik beschrijf, nochthans door een ander kan worden beschreven,dan alleen wat ik ervaar in het delend schrijven,maar dat het doorschieten in het algemeen mij nooit goed heeft gedaan,en dan langzaam maar zeker het dopje op het putje doe.De kurk weer op de fles,de mate waarin ik leef en kan blijven prikkelen, in alles wat ik zeg en schrijf, alleen uit mij is gekomen in hoe ik het beschrijf.Mij daarin wat brozer kan voelen en het mij niet meer uitmaakt hoe ik het zeg,maar gewoon laat weten vanuit mijn eigen ontstaan.Daar waar mijn masker is afgevallen en mij niet beter voordoe als wat ik heb gedaan,vanuit de opmerkingen die ik hoorde om altijd maar gelukkig te zijn.Waarin de verwarring die ik voelde daar weinig over had,omdat ik altijd heb kunnen ervaren, dat er daarin iets van mij werd verwacht.Altijd een vinger op de mooie plek te leggen, vraagt een discipline ,vraagt om eerlijk te durven zijn,ook al lijkt het op een negativiteit,maar  de dunne laag die ik kan voelen die vaak naar voren komt,die echt aan mij vraagt om mijn eigen werkelijkheid onder ogen te komen en om dan te gaan kijken of het klopt,of het past in mijn leven,of ik niet teveel heb toegegeven, daarin de ander veel te lang iets heeft gegeven en ik dan bij mijn eigen behagen kwam.Waar ik nu zoals het voelt niet meer kan doen om mijzelf niet meer te verloochenen,om mijzelf geen pijn meer te doen,maar geheel voorzichtig en zorgvuldig wil kijken in mijn schrijven, wat goed  voelt voor mij. Als een open boek open kan klappen, de inkt kan proeven,  de mate waarin ik schrijf,mij blijft verwonderen in wat ikzelf in mijn ontvouwen zeg.