De juiste kern.

De tijd die ik neem,en mij kan dragen naar ieder moment, waarin ik vertel ,hoe mijn welvaart is gekomen.De verslagen die ik laat zien, zijn geboren vanuit het besef,dat ik mijzelf kan eren in wat ik schrijf.In wat er aan kan komen in elke verlossing die het heeft. In het erkennen,dat in het ervaren zelf, zoveel is te beleven,niet alleen mijn eigen schrijven heb ontdekt,maar ook door mijn gevoeligheid de ander kan ervaren, in wat het geeft om zo zuiver op de graad te blijven. Niet voor niets open kan staan,in wat er kan gebeuren terwijl ik schrijf,mij onverlaat ook steeds laat tonen dat niet de ander,maar ikzelf kan laten gebeuren in wat ik lees.In wat mij is overkomen, ik de tijd ook heb genomen , om bij mijzelf te komen,waar niets van is gelogen,maar mijzelf heb neergezet, in de mooie boog van het ervaren.Van weten dat het kan,van durven ervaren, dat in elk moment iets anders naar voren kan komen,iets anders kan ontstaan.Iets de aandacht vraagt en zonder twijfel, mij neer kan leggen in het hoge gras. Mij laat zakken door de grond,door het vermogen in wat er komt. Mij mee laat voeren naar de wortels om mij heen,met wat aarde in mijn ogen, daar een blind vertrouwen kan ontstaan.Waarin mijn meervoudig weten, dat de reis die ik nu maak, zo vanzelf kan stromen.Mij zo kan verschonen en mij alleen maar over kan geven aan mijzelf.Om dan te kunnen voelen hoe de aarde mij mee kan nemen. Dat ik als kind altijd aan het graven was,om de laagtjes van de aarde te kunnen proeven,om te voelen dat ik welkom was.Dat in het graven naar een bodem er geen einde aan kwam.Maar nu in mijn schrijven precies hetzelfde ook tegenkom.Er is geen einde of een begin,of een vernieuwing die ik zocht,of een welkom te voelen, dat het past en mij heel lang heb laten leiden, dat wat er was, om met beide handen aan te pakken.Net zoals het kind,ik altijd nieuwsgierig was in het bevinden van al mijn kuilen die ik groef.Mij altijd gerust kon stellen, zoals ik nu in mijn schrijven doe.En ik bleef spitten tot ik niet meer kon,totdat het water over mijn voeten liep,en ik naar boven keek en dan ook zag, dat ik veel te diep had gegraven,er bijna niet meer uit kon klimmen. Waar de kuilen zo  diep ook waren, om daar nog  van te kunnen genieten.Ook was ik altijd bezig om nieuwe paadjes te maken in de tuin,altijd met stenen was aan het sjouwen en om de kuilen heen, mijn uitgang eigenlijk creëerde,om te kunnen vluchten wat ik toen waarschijnlijk deed.Maar wil nergens meer een plaatje op plakken,wil alleen maar zien, hoe het kind heel lang waarschijnlijk heeft gedacht om zich  welkom te voelen,op deze aarde.In wat het mag zijn,in wat het mij heeft gegeven om te zijn in wie ik ben.Dat door het graven in de aarde, mij zo bekend,om werkelijk te kunnen voelen wat natuur met mij altijd heeft gedaan.Niet alleen de kuilen een voorteken bleken te zijn,maar ook de waarde die ik er aan gaf.De waarde daardoor aan mijzelf heb durven geven.Om te blijven ervaren in wat teld, hoe mijn oorsprong in mijn delen zo vanzelf is gegaan.Zo vanzelf iets kan ontvouwen iets  kan laten ontstaan.Waar misschien de wereld geen weet van kan hebben,maar dat het kind in mij, dat heeft verstaan.Dat heeft meegenomen in iedere stap die is gezet om te komen bij de juiste kern,om te komen als ik voel hoe onmetelijk mijn instelling die ik heb, in wat ik beleef, zo mee kan spelen in wat ik proef. Wat ik laat zien,in de golven van verwondering,in het ontstaan,dat net als in mijn kuilen, iets moois kan ontstaan,zoals toen de streepjes in mijn kuilen voor ieder laagje konden staan en ik dat nu kan beschrijven vanuit een volwassen vrouw.Als een mens van de aarde en ik heel blij kan zijn, dat in mijn ervaren, wanneer ik dit schrijf,mij heel gelukkig kan voelen.Vanuit het besef dat ik altijd een bijzonder mens ben geweest en altijd ook zal zijn.Eerder voel om mij te verontschuldigen voor een verleden die ik heb gehad,maar niet meer meespeelt in dit moment. Bij mijn juiste kern kan blijven, terwijl ik schrijf.Terwijl ik zoveel zou kunnen vertellen in wat er is geweest en misschien in een ander intiem moment,gewoon zou kunnen vertellen,wat er werkelijk is gebeurd,wat mij werkelijk heeft gedreven om te zijn waar ik nu ben en heb overleeft.Maar in feite niet meer aan de orde is,niet meer belangrijk hoeft te  maken, dan alleen te weten hoe ik nu leef, in de ervaring met mijzelf,in de juiste kern nu neer kan zetten, in de stroom die naar mijzelf ook leidt en ik mij welkom kan voelen in alles wat ik beschrijf.