Geen drempels

Ik hoef geen drempels meer over, vanuit de veiligheid die ik kan voelen terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet hoe dankbaar ik kan zijn om bijna iedere ochtend mijzelf even te spreken en mij laat gaan in de ruimte die er is ,waar soms mijn stilte wat verder is, dan wat ik kan bereiken,dan wat ik kan geven aan mijzelf en aan mijzelf kan laten weten, hoe eenvoudig het kan lijken terwijl ik schrijf.Maar weet nu dat een ervaren van eigen stem en te kunnen luisteren in wat ik zeg,mij zo heeft bewogen in al wat naar voren komt. Ik niet meer kan zwijgen over het openen van wat poorten, genoeg nieuwsgierig blijft om te willen ontdekken wat vandaag de aandacht vraagt.Het is de schoonheid die ik zocht in de luwte van alle dagen.Te durven ervaren in wat ik zeg,in wat ik aan mijzelf kan laten weten,dat de drempel die ik zag, nu wordt vergeten.Maar als een stroom kan worden gezien,de stroom van meegaan op de golven,die kunnen laten zien,hoe een verwarring kan veranderen in een mooie lijn. Mijn voetstappen zet in het vertellen, hoe het kan zijn om te spreken met mijzelf.Hoe ik de keuze maak in elk gebaar,hoe ik mijn dekbek op kan tillen en kan slapen als een roos,geen dromen meer kan hebben ,maar te zijn in dit moment. In wat er kan ontvouwen,en altijd mij laat zien hoe anders ik ben gaan schrijven.Hoe anders ik alles ervaar,hoe anders het doet lijken,dat vanaf het moment dat ik ben gaan schrijven er een prachtig dialoog kan ontstaan.Zoals een weten dat dit kan ontstaan.Dit mooie moment van treffen,mijn woorden steeds eenvoudiger zijn,mijn wil om te ervaren steeds meer naar de achetrgrond verdwijnt en eigenlijk alleen maar wil spreken, hoe het kan gaan in de ontmoeting met mijzelf.Mijn handen door mijn haren haal,mijn ogen zachter staan,mijn mond in een lach is omgezet,omdat ik kan voelen dat als ik spreek of schrijf, mij vult in dit moment.De energie die het kan geven,mij monter laat zien dat er geen drempels meer zijn om over heen te stappen.Geen voorwaarde meer heeft om te kunnen spreken,het taboe wat het heeft ,te kunnen ervaren als gewoon, om dan te zeggen en te zijn,dat het luisteren naar eigen klank de doorgang zal hebben om jezelf te durven zijn.Om als een lied mijzelf te ontvangen,blij te kunnen zijn in wie ik ben, en dan aan niemand meer hoef uit te leggen wat belichaamde taal kan betekenen terwijl ik schrijf. En niet meer voel, dat ik water naar de zee aan het dragen ben.Dat ik dit in mijn eentje heb bereikt,mijzelf met niemand vergelijk,maar dat ik kan laten zien, dat er in feite geen drempels meer hoeven te zijn om te stappen naar jezelf in wie je bent.Om te begrijpen wat ik vertel,wat ik heb laten zien en blijf doen, zodat de flow die ik heb, mij zo ontzettend voed,mij draagt naar vele gebieden,mij heeft getilt over alle drempels heen en nu weet te genieten van wat ik vertel.In deze mooie ochtend,deze mooie dag en het zo heerlijk is om zo mijn dag te beginnen vanuit een frisse slaap en met nuchtere maag dit kan delen. Altijd weer benieuwd ben naar een volgend keer,waar geen drempel is te vinden,waar de stappen die ik zet, zo belangrijk blijven in het vertellen aan mijzelf.