Gewoon te zijn.

Misschien wil ik niet meer spreken zoals ik het beschrijf,misschien in het lichtval waarin ik sta, iets anders wil brengen,dan alsmaar te willen vertellen in hoe het kan gaan, in mijn dagelijks delen,in wat ik laat zien en waarschijnlijk op een punt ben gekomen dat ik inmiddels wel weet wat mij diend.Wat mij eerst had betoverd in een mooi refrein,maar dat het einde in wat ik schrijf iets los wil maken,iets wil verschuiven zoals het komt, en mijn inval geen belichaming meer hoeft te hebben omdat het er al die tijd er al was.Nergens meer de nadruk wil leggen in hoe het kan, dat wanneer ik schrijf een eigenheid van ontvouwen heb gezien en dat wil blijven delen.Geen naamtoon meer wil zetten,maar gewoon te willen schrijven zoals het komt,zoals het wil ontstaan in het verder drijven van mijn eigen taal.
In hetgeen waarin ik ben gaan geloven in het delen wat ik kan, en mij niet meer wil houden aan een oude gewoonte die mij had verrijkt, maar nu ik het zo achteraf kan bekijken en kan lezen in wat ik heb geschreven,mij kan ontroeren,mij in mijn volheid heeft gezet,maar nu verder wil trekken in wat ik beschrijf. Uiteindelijk echt bij mijzelf wil blijven,mij aan niemand wil confermeren,en duidelijk mijn eigen weg kan gaan.Mijn taal heeft mijn liefde en kan voelen hoe het mij verblijd ,de schoonheid kan geven,in de ruimte die het krijgt,in de flow van alle momenten,en niet meer wil vertellen dat ik naar mijzelf schrijf.Maar dat ik laat ontvouwen,en laat zijn,nergens nog een plaatje op wil plakken, maar er gewoon te zijn.Niemand een weg in wil duwen,niemand nog belangrijker maak,maar dat ik nu ben gaan beseffen dat de taal die gebruik,zo is beklijft in al mijn woorden.Mij niet meer aansluit bij geen enkele groep,omdat mijn input en mijn vermogen daar niet naar vragen. In het vertrouwen wat ik nu heb,alleen in het ontstaan van mijn schrijven nu wordt gezet.
Dit heb ik ontwikkeld met mijzelf,heb laten groeien zoals een boom,met dikke wortels is gegeven, vanuit de stroom die ik steeds voel,er geen waarde oordeel aan kan geven,maar wel kan voelen wat er in mij leeft.Nergens nog een plaatje op wil plakken,nergens nog rekening kan houden hoe het zich verhoudt, om toch te blijven schrijven waar ik zo van hou.Wat mij heeft gevormd in wat ik nu ervaar.In wat ik kan laten zien aan de ander,niet voor niets mijn blog gebruik, om te blijven vertellen dat in de schoonheid die ik laat zien, mij zover heeft gebracht dat in al mijn ervaren, ik nu juist de ander kan zien.Omdat het mij niet uitmaakt,geen enkele indentiteit ,maar dat ik kan voelen in een gesprek, waarin ik kan verdwijnen, dan ervaar, wat echte vrijheid kan betekenen,wat ik in mijn schrijven vertel,wat ik laat horen vanuit de stroom waaruit ik kan vertellen zoals het is.
Zoals de stilte die ik beschrijf door al mijn ervaren is gekomen,het ervaren van het zelf.Het ervaren zoals het komt en voortaan zo mijn blog zal gaan gebruiken over mijn ervaren in wat ik deel en daar iedereen van  mee mag genieten.Om gewoon te kunnen zijn in ieder moment.