Als ik mijzelf blijf lezen.

Ik hoef niets meer goed te maken,geen excuus  in het wederzijds ervaren,geen sorry hoeft te zeggen,geen vinger op de zere plek kan leggen , om mij los te kunnen maken van een verleden die er niet om loog.Terwijl mijn woorden zo vanzelf naar voren plopte,mij altijd af kon vragen in de betekenis ervan,wat ik er mee bedoelde en hoe het kwam,dat vanuit een  voelen om te blijven ervaren in wat ik zeg,mij op vele kruisingen heeft gezet.
Het delen wat ik heel vaak heb ondergaan is in feite gekomen in het eigen verstaan.Het is een kwestie van een doorgeven aan elkaar.Altijd het gevoel kan hebben, dat het nooit genoeg is geweest,altijd te kunnen  ervaren, nu ik gewoon alleen  mijzelf lees.Terwijl ik ook kan zien zoals gisteravond over mijn schrijverij, dan duidelijk wordt herinnerd hoe ver ik al ben,hoe wijd mijn ogen staan,hoe mijn ervaren als een diamant ligt te glinsteren,hoe mijn taal die ik gebruik steeds meer ontvouwd, vanuit een mooie stilte,die mij niet laat voelen hoe het had moeten zijn,maar mij accepteerd zoals het komt, zoals ik ben in al mijn uiten,in al mijn menselijk kunnen zijn,in de verwondering die ik kan hebben,steeds meer op de voorgrond treed.Niets heeft te maken, om te werken aan mijzelf,maar een duidelijk laten weten,dat het goed is te doen,om mijzelf toe te laten in de reeks, geen goedkeuring nodig heb, om mij te tillen naar weer een volgend fragment.Naar weer een nieuw gegeven en  het gevoel wil blijven hebben, dat ik hiermee mijn  dag  blijf vullen,het een andere dementie krijgt,niet hoeft te werken aan mijzelf,maar gewoon mijn kwaliteit van delen op papier weet te zetten.Weet te leven in dit moment,weet nu wat echte stilte kan betekenen,mij daarin weet te wentelen en zodra ik dat doe,dan komen de verhalen,dan blijf ik spreken zoals het komt,dan is er geen verveling of een herhaling mogelijk, dan onstaat mijn gewilde stilte en de rust.Dan komt ,waar ik recht op heb,dan swing ik over mijn toetsen,dan zeg ik wat ik heb te vertellen,dan laaf ik mijn in mijn eigen energie ,dan ben ik niet aan het werken,maar gewoon te laten, hoe het komt en kan ervaren, als ik naar mijzelf schrijf en lees.Als ik  mijzelf kan lezen  in dit moment.Maar dat in de euforie van mijn schrijven ik mijzelf blijf ervaren zoals ik het voel,veel heb te vertellen in de bocht die ik kan maken, in hetgeen altijd en alleen voor mij kan gelden,voor wat ik deel,voor wat ik laat zien aan de ander.Soms alleen vanuit mijn stilte spreek en vanuit het onvangen dat ik nu begrijp, dat dit ook de bedoeling was,om mijn ervaringen als een kwaliteit weet te gebruiken,als de plek waar het hoort te zijn. Dat in al mijn schrijven ik mijzelf altijd heb gehoord.Nooit meer zal zwijgen,nooit meer het gevoel wil hebben dat ik moet werken aan mijzelf,maar gewoon in het lezen van mijzelf, van elk moment, mijzelf blijf ervaren, in hoe het kan gaan, na een mooie stilte,na een ruimte die ik creëer,waarin mijn taal en stiltegebied nu het voortouw kan nemen, in alles wat ik ervaar als ik mijzelf blijf lezen...in dit moment..