Wonderlijk genoeg.

Het blijft  bij mijn woorden die ik als een deken om mij heen kan slaan ,die zonder het te merken het voorrecht ook heeft, om te blijven vertellen, in de voorspoed die het heeft,zoals de hete zomer mij wakker houdt,mij laat weten dat enigzins als het wat kouder wordt, ik omhoog zal springen om te buigen naar wat ik voel.Naar wat ik heb bereikt en mijn onvoorwaardelijkheid nu thuis kan brengen naar mijzelf.Naar alle kantelingen die ik heb gehad,en nog steeds kan lijken in het spreken met mijzelf.Mijn bevindingen die ik heb, naar buiten laat rollen,daar waar het hoort te zijn.Dat in ieder moment dat ik schrijf,mijn eigen vrijheid durft te voelen en met gemak mijn ogen sluit, in de ervaringen die dan komen.Zo zoetjes aan ik wel  ben gewend om te kijken wat er speelt,wat mij zou kunnen overdonderen in het beeld wat is neergezet,waarin ik altijd wel heb gevoeld,dat het schrijven naar mijzelf, ook heel serieus is genomen, in de focus die ik  heb.Vanuit de creatie van dit moment,en als een spiegelend geheel iets kan betwisten,iets los kan laten,dan alleen over te blijven.Maar in het spoor kan blijven staan, om mijzelf te blijven vullen in het ontstaan. Dat het gebrek die ik dacht te hebben door midden zou kunnen slaan, om dan te gaan kijken, met welk een kern in het verstaan zich uit zou kunnen breidden, in wat mooie kleuren die zouden passen in het geheel,van duidelijk durven zijn, in hetgeen zo min mogelijk zonder haken en ogen blij zou zijn als de herfst haar intreden kan doen.Als de bladeren aan de bomen, zo mooi verkleuren,en ik besef dat de zomer van mij kan worden overgeslagen.Zeker als de hitte mij doet verlammen en trager laat zijn,zeer vermoeiend in het bewegen en in iedere druppel die verschijnt, bijna niet meer kan tellen en dan een handdoek gebruik om mijzelf weer af te koelen.Om het geduld wat ik kan hebben te kunnen gebruiken, waar ik op wacht. Geen wonder hoeft te wezen maar in de overdracht van schrijven, in wat ik deel,zoveel rust weet te vinden,zoveel mogelijk heb gezegd, dat in alles wat kan ontstaan niet meer hoeft terug te vinden in mijn volgende fragment.Want wonderlijk genoeg waaruit blijkt, dat mijn gapen terwijl ik schrijf, genoeg kan vertellen over de ontspannig die ik kan voelen en wonderlijk genoeg mij stil kan zetten in de ruimte die ik creëer,die zich alleen  laat gelden in het genoegen wat het heeft,maar duidelijk aan kan geven dat het voor nu even genoeg is geweest.Mij neervlei in mijn eigen schoot,mijn handen laat zakken,mijn ogen sluit, mijn stilte laat komen,dat wonderlijk genoeg dit vanochtend weet te vertellen,dat voorbij al mijn woorden,niets meer mij kan duiden dan de stilte alleen......