Ik heb het veel te persoonlijk genomen,misschien vanuit een wens,om te reflecteren in wat ik voelde toen ik zag en kon ervaren wat het kan doen als een vriendschap omver wordt geblazen.Door een arrogantie,door te laten zien dat de volharding als een bescherming zou kunnen zijn,en er geen ingang meer is te vinden,dan alleen te schrijven naar mijzelf.Ik heb mijn schrijven aan jouw" met een bewust ervaren nu weggegooid en nooit meer zal kijken in wat het lijkt om het zo persoonlijk te nemen.Om een afstand te voelen in wat er kan gebeuren als ik het te persoonlijk neem.Mijn eigen weg met grote pas zal volgen en in het ontstaan, wat er kan gebeuren als ik vanuit een wens het te persoonlijk gaat nemen,en dan mijzelf uiteindelijk niet meer versta.Het is een afscheid waarvan ik dacht dat het nog wel goed zou komen,maar bij nader inzien mij toch het beter lijkt, om nu werkelijk de afstand te nemen in wat jezelf laat zien.Het was een mooi moment om te beseffen wat het heeft gedaan,wat het mij heeft laten voelen in al wat kan ontstaan.Geen verharding of excuus kan volstaan, dan te weten dat ik alleen verder zal gaan.Niets persoonlijk meer kan nemen,dan alleen vanuit het niets te kunnen schrijven,vanuit de sitautie waarin ik ben,waar ik tot rust ben gekomen en heb geleerd om niets persoonlijk meer te nemen.Geen echte vriendschap is te vinden,geen duidelijk beeld wat er kan worden gezien, dat nergens een meetlat is neer te leggen in wat ik aan mijzelf kan laten zien.Het persoonlijk nemen is nu voorbij en heb dat blijkbaar moeten ervaren in wat ik al langer heb gezegd,dat in mijn ontvouwen in wat ik schrijf,alleen met mij heeft te maken en de vriendschap met mijzelf nu pas weet te ontmoetten,nu pas kan ervaren dat ik terug kan vallen opmijzelf,dat ik terug kan komen van een wens,geen indruk wil geven in alles wat ik vertel, in het nemen van een besluit,dat ik verder zal trekken in wat het duid om niets meer persoonlijk te nemen.Maar te blijven schrijven vanuit het moment zoals nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten