Perspectief.

Ik vroeg mij af in het nut van mijn schrijven,nu ik alle puntjes op de i heb gezet en niet meer hoeft terug te kijken in hoe het begon.Hoe de stand van delen in een klein gebaar werd neergezet,in het durven voelen,hoe mijn gevoeligheid soms met mij kan spelen,soms in een andere modem zet en ik dan zo kan huilen, waarin een doorbraak bij mijzelf is te vinden, in wat het lijkt, dat niet al mijn delen voor de buitenwereld is bestemd.Vanuit mijn ervaren meer iets zegd dat mijn openheid is terug te vinden zoals ik schrijf.En nu in dit moment de belangrijkheid naar het delen naar mijzelf,een hele andere context krijgt en ik niets meer ga duwen,nietszeggende taal ontwijk, omdat ik wil blijven in wat ikzelf laat ontvouwen.Wat ikzelf heb meegemaakt in de kleine letters is te lezen, waarin de eerlijkheid in wat ik deel,niet altijd voor een ander is te lezen,maar wat er kan gebeuren in de loop van de tijd,de zorgzaamheid in al mijn delen, misschien wel tot een einde komt, in alles wat ik heb gegeven,in alles wat ik heb laten ontstaan ,in alles wat aan het licht is gekomen, in de mooie momenten van het ontstaan, in mijn vertellen.In wat het kan geven om soms even terug te kunnen kijken in alles wat ik heb geschreven.In alles waarin ik heb gelooft en vanuit zoveel vertrouwen,mijzelf ook heb beloofd om het te onderhouden,Dat het ook een lichaam krijgt, met handen en met voeten,met een hoofd en met een hart die wil kloppen.Het mentale wat ik heb gevoeld, nu is veranderd in  liefdevol te kunnen zijn.Dan alleen te weten dat de stijl die ik steeds gebruik, soms voor niemand is te begrijpen.Soms een andere weg inslaat om afstand te willen nemen van de argeloosheid van mijn spreken. Nu ik weet dit te onderhouden en  dit wel eens eerder heb gevoeld, om te schrijven naar een einde,maar dat ik zeker weet dat mijn liefde voor mijzelf in de taal die gebruik, alleen heeft te maken in het gunnen van mijzelf om iets nieuws te gaan ontvouwen. In de taal die ikzelf heb ontdekt en het bij niemand neer kan leggen.Vanuit de tijd die ik ervoor neem,en niemand wil kwetsen,maar dat het nu zover is gekomen in wat ik schrijf, veel meer gericht zal blijven in wat het kan dienen naar de ander.Vele thema's zou kunnen gebruiken in het overkomen wat ikzelf heb ondervonden in het delen naar mijzelf.Zoals gewoon, wacht ik rustig af ,wat er zou kunnen komen,wat een breder perpectief zal gaan krijgen ,in alles wat er kan ontstaan.In al wat voor mij kan ontvouwen,en rustig afwacht, zoals de rust die heb gekregen,de eenvoud in iedere zin,de dans die kan voelen als ik weer opnieuw begin.
Eindelijk mijn eigen meester ben geworden,mijn leven op papier heb gezet,waarin de weelde die ik kan voelen, op mijn eigen manier blijf delen.Van niemand meer afhankelijk ben,maar in de juistheid van mijn schrijven, mij meer verteld, dan de passie die ik voel, niet is te verkrijgen door niets te doen.Dan te blijven ontdekken, dat waar ik ook over schrijf,met niemand is te vergelijken.Met niemand nog wil spreken, hoe het komt, dat zodra ik mij open stel voor mijzelf er dan altijd iets kan ontstaan. Waar ik vaak bewust naar heb gekeken,in het laten ontstaan.Het een ander perpectief zou kunnen krijgen in, alles wat ik zou kunnen vertellen terwijl ik schrijf.In alles wat naar een einde toe kan leiden,om weer een nieuw begin te kunnen maken in het perpectief die ik naar voren schuif. Als een komeet neer zou kunnen strijken, de hoogste waarde krijgt, in de  constante afdruk die het heeft.Niet is te vergelijken zoals ik al eerder schreef,zodat in alles wat ik weet te benaderen,niet voor niets naar voren kwam,maar vanuit mijn eigen creëren, ik blijf schrijven zoals het komt,waar geen plaatjes zijn op te plakken,maar gewoon omdat het komt en mijn zwijgen om kan zetten in een een ontvouwen van mijn eigen taal.En in staat zal blijven om al schrijvend te blijven vertellen, altijd  mij thuis kan brengen, altijd voorziet van de handelingen die ik laat zien, waarin een mooi perpectief kan worden geboren.