Ontmoeting.

Het is een moment van ondervinden, in wat ik vertel aan mijzelf en middels mijn schrijven het kan schelen, hoe het verblijf in eigen taal zo volstrekt  eigen is geworden en ik kan delen wat ik wil.Kan schrijven en spreken, wat mijn hart mij ingeeft om te te ervaren,hoe het komt, dat mijn blik waar in ik stond,zo wisselend is gebleken.Maar vaak de opluchting kon voelen, als ik laat komen wat er komt.Laat ontstaan in het moment dat ik kan voelen om te reageren zoals ik ben.Zoals de verleiding om dat niet te doen blijft knagen,mij wakker houdt,en in feite niets hoeft te vragen hoe het zich verhoudt om iets te doorbreken in mijn taal.Door mijn gevoeligheden die ook vraagt,om dat wat mij raakt toe te kunnen geven,toe te kunnen staan, wat er met mij kan gebeuren als ik iets niet kan volgen,dan tegen mijn borst aanstuit,dan een deur dicht kan trekken in de bevestiging die dan komt,en als vanzelf de oude wond weer open gaat,waarin ik was gewend om dat te blijven voelen in de afwijzing naar mijzelf.Niet goed genoeg zou kunnen zijn,niet mee kan komen in een tijd,waar de hardheidsclausule voortdurend aan mij laat weten dat het niet voor mij is bestemd.Ik sta zo anders in mijn leven en in de  wereld om mij heen, in wat het mag zijn,dat de liefde voor mijn taal heel veel zegd over mij.Heel veel laat ervaren dat door mijn taal ik nu weet hoe mijn zachte kant de overhand heeft genomen,hoe de liefde die ik deel een vorm heeft aangenomen,wat ik niet was gewend in het blijven reageren naar mijzelf en het behagen naar de ander nu is weggelegd,omdat ik nu ook weet dat het vanuit een angst is geboren en gekomen.Dat ik nooit goed genoeg zou kunnen zijn in de ogen van de ander.Maar nu in de ogen van mijzelf er eindelijk iets gaat veranderen. Alleen deze oude gewoonte heb overwonnen,door te spreken en te schrijven,door te voelen dat het mag,dat ik in mijn eigen ogen kan kijken en kan zien hoe verdrietig het kan lijken in een uitgelopen race.Die vanuit een oordeel is ontstaan,die vanuit het gekwets kunnen worden, kan blijven broeien als ik er niet over spreek of schrijf.Als ik mijn mond zou houden,om niet te durven zeggen wat ik werkelijk voel.Dat ik durf te missen een broer of een zus of een lieve vriend,een vriendin of een maatje of een lieve buur.Dan zou ik verharden,en alleen als een mol in mijn huisje gaan zitten spinnen,gaan rollen op mijn buik,willen schreeuwen dat ik er ben. Niet meer hoeft te huilen in wie ik werkelijk ben.Maar te erkennen dat het menselijk kunnen zijn,het geraakt worden in wat ik schrijf, zo als vanzelf naar buiten kan komen,niet in paniek hoeft te raken,maar te duiden dat mijn intensie om zo te willen zijn, zo vanzelfsprekend mijn kant oprolt terwijl ik schrijf en aan mijzelf laat weten dat ik niets hoef te doen,maar wel kan laten weten in wat ik vertel aan mijzelf, in de tranen die dan komen ,vanuit het besef dat het goed is om te schrijven en te spreken.Dat een oude gewoonte nu kan helen,  niet meer mee kan nemen in weer een volgende ontmoeting met mijzelf.