Puzzelstukje.

Mijn tijd van een ervaren zoals ik een boek open kan slaan,als een willen beschrijven in mijn eigen ontstaan ,waarin het wederzijds ontvouwen soms een andere kant opgaat,soms wat dingen los kan peuteren,dan acherrover sla, als ik het opnieuw kan lezen, hoe mijn impact naar mijzelf kan zijn,hoe de mooie verhoudingen nu zijn ontvouwen en in een vroege ochtend kan beleven,hoe stil en ontspannen,hoe zelfverzekerd ik mijn eigen kant opkijk,waar vanuit de stilte een nieuwe dag ontstaat die met geen enkele andere dag is te vergelijken. Dan alleen wat er in mijn schrijven kan ontstaan.Het verloop van de afgelopen dagen als een geheel kan ervaren,als een gelegde puzzel,maar nog steeds een stukje mis.Een stukje om het compleet te kunnen maken en ook kan voelen dat het belangrijk is, dat juist dat ene stukje opvalt in het geheel van ondervinden en ik benieuwd ook ben waarom ik hier over  wil schrijven.
Het stukje wat ik mis laat ook zien dat er in feite geen gelijke bestaat,geen ziels verwant nog is te vinden, dan alleen te blijven schrijven naar mijzelf,naar wat ik weet te delen, maar ook voel in gezelschap van andere mensen, het te weinig er toe doet,wat het kan geven om mij te begeven in wat ik weet en probeer te luisteren in wat ik zeg.In het vertellen wat mij beroert, waar mijn puzzelstukje ook ligt.Van het niet kunnen ervaren in het spreken, zoals ik het kan laten  zien,het alleen wat stiller kan worden en mijn kunnen luisteren naar mijzelf, nog weinig de ruimte voelt, bij goede vrienden of een buur,maar dat het wel kan kloppen waarneer ik schrijf over dat stukje, wat ik kan missen, als ik onder de mensen ben.Het is bijna onverstaanbaar in het laten weten hoe ik mij er bij voel en mijn eigen plan moet trekken.In het missen van dat ene stukje,dat wanneer ik spreek in het willen luisteren naar mijzelf,ik hele andere woorden gebruik,de tijd ook neem vanuit een kalmte, vanuit de rust die dan komt en met het puzzelstukje in mijn handen, moet gaan kijken hoe ik het leg.Voorlopig het nog nergens in wil passen en er dan een stukje ontbreekt.Het stukje wat ik zo graag had willen neerleggen, met het spreken in wat ik schrijf.In de grote puzzel die voor mij ligt en ik het kan overzien en kan vertellen wat er kan gebeuren als alle puzzelstukjes precies op de goeie plek kunnen liggen.Behalve dat gemiste stukje, die uit het zicht is gevallen, die niet in de grote puzzel past,in het verstaan in wat ik schrijf.Vanuit het herkennen dat ikzelf waarschijnlijker dat puzzelstukje  ben, of kan zijn in mijn bijzonderheid van delen, alleen mijzelf kunnen zijn,van kunnen luisteren naar mijzelf,maar in gezelschap ik de enigste blijft, die dit blijft begrijpen.Dat het puzzelstukje wat ik zocht nu naar voren treedt en ik mijn handen open,  ook zie, hoe het verbleekt het is geworden,hoe ingewikkeld het kan zijn voor de ander, om datzelfde puzzelstukje te kunnen zijn en het neer zou kunnen leggen in de grote puzzel om je heen.Maar zonder spijt,  nog steeds deze overtuiging kan hebben, om te spreken en te schrijven zoals het komt en dan als een onverwachts gebeuren, ik dat puzzelstukje uit mijn handen kan laten  vallen,om te zien, dat wat ik kan ervaren, waarschijnlijk nog niet voor ander is bedoeld, maar  laat  gelden in wat ik blijf vertellen aan mijzelf.En zelf dat ontbrekende stukje ben geworden in alles wat ik heb verteld,soms een metafoor weet te gebruiken, om in duidelijheid te blijven in het bereiken van mijzelf,  het ook zo is, dat in het spreken en schrijven,in de taal die ik gebruik, mij als een stukje van een puzzel kan laten zien,en dat in het  ontbreken van het geheel, mij in een voller bewustzijn heeft gezet.Ik nergens bij wil horen met het puzzelstukje die ik heb, die ik heel zorgvuldig zal bewaren tot het moment,wanneer  ik een ander hoor spreken of schrijven naar zichzelf,dan pas het puzzelstukje neer zou kunnen leggen in waar het hoort.