Tot kunst verheven.

Tot kunst verheven zoals het leven zich aan mij diend,zo zacht en verweven in het kleinste gebaar.Waar ik net als met mijn penselen een streep kan zetten over het hele vlak.  Over de maat die ik heb genomen,de kleur die ik dan kies,zo in het moment is genomen en  inmiddels heb begrepen ,dat het uiten op mijn blog, eigenlijk als een mooi schilderij zou kunnen ervaren. Het als kunst kan worden gezien.Ik trek de streep die ik zette over het hele vlak,doe een stapje naar achteren om te kijken met half geknepen dichte ogen, om de ruimte die ik pak, precies uitkomt,daar waar ik het wil hebben,daar een andere kleur bij pak en mij laat gaan, wat ik nu ook in mijn schrijven kan ervaren.Geconcentreerd en gefocust in wat er komt, weer een andere kleur in gedachte heb en met een mooi muziekje, ik mijzelf verwen en kan spelen met elke kleur en woord die onstaat.Die voor mij iets aan kan duiden dat het vlak waarop ik kijk,steeds weet te veranderen,steeds iets aangeeft en dat ook in mijn schrijven kan doen en ervaren.Dat het in feite weinig uitmaakt of ik nu een penceel in handen heb of het schrijven zoals nu.Ik nu kan ervaren dat mijn schrijven tot een kunst is verheven en ik het daarin ook anders kan gaan zien.Zo bevlogen als dat ik kan zijn,zoals ik de strepen zet op elke lijn,en kan zien dat de zon mij het licht heeft gegeven,om dat te doen.Mij laat ervaren dat of ik nu schrijf of schilder,of ik nu spreek en ervaar,of ik nu kan vertellen in welke stand ik nu sta,maar dat ik inmiddels nu weet, dat mijn kunst in wat ik schrijf of schilder, gelegen is in het centrum van mijn gevoel.Daar waar ik nooit de gelegenheid nam, om daar in te ontwaken en te laten zien dat in al mijn schrijven net als een schilderij, tot kunst is verheven. Tot waar ik ben gekomen met mijzelf,met hetgeen vanuit mijn gevoeligheid te kunnen schrijven in het netwerk wat ik kan laten zien.Dat er nu nog weinig voor nodig is om inspiratie te hebben ,omdat deze er altijd is.  Vanuit de gevoeligheid die ik heb, het net zo kan beleven als ik zou schilderen op een doek.Het is duidelijk mijn gevoeligheid die deze ruimte vraagt,die ook kan laten zien, dat middels mijn schrijven net als mijn schilderen nodig is om mijzelf te blijven zien, in een zachte omarming die ik dan voel.Die mij laat weten dat elke kleur die ik gebruik, altijd welkom zal heten,altijd vooruit kan schuiven en nu ook zie dat de taak die ik dacht te hebben, verschoven is naar de kunst in mijn leven.De kunst te vinden in wat het krijgt als ik alleen maar zou vertellen over de belabberdheden,over de kansen die ik heb gemist,maar dat er in mijn schrijven zoveel liefde zit,zoveel vermogen om te blijven kijken in wat er komt en vandaag kan voelen dat het in feite nu tot kunst is verheven.Daar waar ik kan zijn,om mijn handen te zien bewegen, om de woorden die ik zet, vanuit mijn gevoeligheid is gedreven en zo blij ben met mijzelf.Zo dankbaar in wat het geeft, om te durven ervaren, wat er in mij leeft,wat mij heeft gedreven om te doen waar ik het beste in ben.Door mijn schrijvend schilderen in elk moment,in elke zetting kan blijven ervaren.Hiermee ook wakker werd, om te blijven vertellen, dat mijn tikken soms kan veranderen in een penseel,soms kan voelen hoe de flow die ik voel mij zo kan bekoren en vanochtend duidelijk kan voelen, dat het mijn eigen kunst is geworden, in wat ik schrijf en deel.In wat ik ervaar en net zoals op een doek, ik dat kan zien, kan laten voelen,kan laten weten, dat in elk moment dat ik schrijf, mijn creatie kan laten ontvouwen.Wat waarschijnlijk ook de bedoeling was,maar nu pas kan ervaren .Mijn invoelend vermogen,mijn high geworden zijn,omdat ik nu heb  gezien en kan ervaren,het nu anders  op kan pakken, vanuit de kunst die ik creëer.