Ruimte gunnen.

Wanneer ik een ruimte kan voelen in elk gesprek,wanneer ik kan spreken door te luisteren naar mijn eigen stem ,wanneer ik kan ervaren dat in elk gebaar die ik maak, neerdaald in een kring van mensen en zij stiller worden in wat ik vertel.Dan pas kan ik laten weten dat eigen taal bestaat,dan pas kan ik een ruimte voelen in het creëren van dat moment.Hoe ik mijn stem kan volgen in de goede bedoeling die het heeft,in de toon die ik kan zetten,in de ruimte die ik zelf creëer,in de aandacht die ik kan brengen om te leren luisteren naar mijzelf en dat ook zo kan doen naar de ander.Niemand voor mij perfect hoeft te zijn,niemand met elkander is te vergelijken,maar dat ik weet, vanuit het spreken met mijzelf, er zoveel is veranderd,dat er nog zoveel ligt te wachten om te kunnen delen, zoals ik het zelf ook wil.Zoals de tijd kunnen nemen om te luisteren naar elkander,geen eisen neerleg,maar het wonder waaruit ik spreek,waarin ik zelf kan beslissen hoe alles zich wend of keert,hoe het mij heeft geleerd om te kunnen luisteren naar mijzelf.Maar dat ik heb gemerkt dat in de ruimte van creëren,dat er dan pas iets kan ontstaan ,dan pas in een gesprek zou kunnen vertellen hoe de vork in de steel is gaan zitten,hoe het respect naar elkaar in de verbinding ook blijf staan,en niet als een verbeteraar op iedere slak zout kan leggen.Geen ruimte geeft om werkelijk te kunnen ontdekken dat eigen taal leeft in elk gesprek die men met zichzelf zou kunnen hebben.Maar dat ik nu wel weet in de ontmoetingen die ik heb gehad,toch eerst een ruimte moet gaan creëren om te durven spreken met zichzelf.Het op je gemak willen voelen,geen eisen neer te leggen,maar door te blijven luisteren zoals ik dat met mijzelf blijft doen.De weerslag zou kunnen hebben om niemand te willen kwetsen om niemand pijn te willen doen,om niemand te bekritiseren,maar alleen te laten zien, dat door eigen spreken in het verstaan,dat er dan een opening zou kunnen ontstaan.
De koestering die ik heb gelegd in mijn spreken, die mij altijd kan vullen zoals het komt,blijft altijd een groot cadeau naar mijzelf en heb inmiddels geleerd, dat de ruimte die ik kan geven aan de ander veel meer bereikt, dan dat ik alsmaar zou vertellen om te luisteren naar jezelf.Het is de ruimte die ik geef en kan laten ontstaan in het moment van spreken.  Ga er ook niet vanuit dat de belangrijkheid van delen in een gelijke is gezet,maar door het creëren van wat ik zeg,niet meer kan wachten totdat een ander het begrijpt.Maar geef ze de ruimte om te kunnen vertellen waar men is ,te laten ontvouwen in wat zou kunnen rijpen,maar  ook niet mijn focus meer heeft,maar het kunnen ervaren in wat men naar elkander zegt.Het kunnen zeggen hoe het voelt, als een ander kan laten zien in het delen naar elkaar, om dan te kunnen zeggen,dat ik de ander kan ervaren zoals ik dat met mijzelf kan doen.En dan kan gaan spreken zoals ik ben gewend,zoals mijn stem zou kunnen vibreren in de opening die ik leg, als ik mijzelf maar ook de ander daar de ruimte ingeef.Het is een wisseling van delen, waarin de ruimte die ik geef zo vanuit mijn stilte is geboren,zo vanuit de kwaliteit die ik heb, om te kunnen ervaren hoe een ander spreekt,hoe ik mijzelf dan weet te toetsen en dan kan laten zien, hoe het zich verhoudt in de ruimte die dan wordt gecreëerd naar elkander.