Wat het heeft gedaan.

Het steld zo weinig voor, dat in het bereiken in wat het kan zijn,mijn eigen vrijheid te durven voelen, in de tijd die ik neem, dat het ook belangrijk blijft, ook al ben ik vaak alleen,om elk moment dat ik schrijf een vreugde kan voelen,een lichtheid in mijn taal.De zekerheid in eigen verbinden er mij toe zet, dat wat ik kan ervaren in mijn eigen woorden zijn gezet,maar in het moment van delen er dan iets kan ontstaan,waar mijn aandacht naar toe wordt getrokken.Zoals nu de regen, die met bakken uit de hemel valt ,die laat blijken dat de hemel huilt, om de onzinnige dingen,hoe de wereld wordt vernield,hoe mensen elkaar niet meer kunnen volgen, in wat er wordt verteld.In wat er wordt verkregen en de helden worden geëerd, waarin in het spreken niet wordt geleerd om te kunnen luisteren wat men zegt,maar in de aandacht die het wil hebben alles wordt overschreeuwd,met de huig naar buiten gekeerd,zodat de tanden naar achteren vallen en men bijna stikt.Een mooie kleur kan veranderen in een stilstaand feit,dat het begeven in een wereld van overstemmen van elkaar,mij doet vermoeden dat de slag die wordt geslagen, alleen een gat kan maken om er in te springen, om te denken dat dat moet,dat in de zweem van erkennen ik daar weinige in heb ontmoet.Weinige willen weten waar ik over spreek,inmiddels in mijn delen wel heb geleerd, om niet te kijken in wat er niet is,maar gewoon mijzelf te blijven in wat ik dan ontmoet.Ik doe dit niet voor de ander,dat heeft geen enkele zin,omdat ik inmiddels weet hoe een energie kan werken,hoe het kan zijn in het versterken van mijn beleven en uiteindelijk een andere benadering ook nodig heeft.
Niet dat ik uitglij over wat oude stammen,maar in het gelijk wat ik voel, mij doet beseffen met welk een moed in het gapen naar de ander mij nooit goed heeft gedaan. Zelfs een afkeer kon voelen in wat ik kan ervaren als ik zou blijven luisteren naar de ander.Als ik mijzelf in de schaduw zet,als ik denk te moeten helpen,maar inmiddels weet dat al het helpen het gemiste stukje naar mijzelf is geweest.Het gemiste stukje steeds ook vraagt om te willen ondergaan het lijden van de wereld, daarin mijzelf niet kan verstaan.Luisteren is mijn kracht geworden,omdat ik dat kan naar mijzelf.Als ik kan luisteren in wat er gebeurd in het moment van zwijgen,de energie ook voel om de ander te laten vertellen in wat er komt. In het laten ontstaan met zoveel woorden, ik blijf duiden dat het luisteren naar mijzelf het allerbelangrijkste blijft, om dat te durven ervaren.Ik ben blij dat ik dat kan,dat ik weet wat er kan gebeuren als ik mij overgeef aan mij eigen taal,als ik kan lezen door het luisteren naar mijn eigen klank,als ik mijn vrijheid kan voelen in alles wat ik schrijf.In alles een goed gevoel wil hebben,en kan blijven luisteren naar mijzelf, ondanks mijn eigen beperkingen die ik soms ook zie,maar het mij leert om te accepteren, dat de dingen zijn zoals het is,en daar niets aan kan veranderen,maar laat gebeuren in wat er komt,uiteindelijk durf te vertellen, dat ik moeite heb met autoriteit.Dat in mijn hele leven daar mee had te maken.Maar nu ik wat zachter wordt en rijker in mijn bestaan,durf ik gerust te kijken wat het met mij heeft gedaan.Ik altijd in een positie was om te moeten luisteren,geen speld er tussen kreeg en als een verlamt vogeltje zat te knikken,maar diep van binnen zeker wist, dat als ik groot en sterk zou zijn,mij dat niet meer zou overkomen,maar heb mogen leren, dat mijn zachte kant mij meer bevalt en ik niemand hoef te overruled.Dat ik niemand anders hoeft te zijn dan alleen AnnaMieke.Die zeer gevoelig blijkt te zijn,die ook weet van wanten,de veel had meegenomen van de ander,maar dat niet meer doe.Sinds dat ik mijzelf ontmoet en kan herkennen,dat door het spreken met mijzelf en heb leren luisteren,hoe het kan voelen in het respect naar mijzelf en naar de ander, er een hele andere wereld zou kunnen ontstaan .De wereld van mijzelf is nu liefdevol en sterk,is betrokken in allle gesprekken,is gegoten naar mijzelf, waarin ik niets hoeft te veranderen,dan alleen te weten dat ik mijzelf in de taal die ik beschrijf, zo heb omarmt,zoveel heb terug gekregen in de klank die ik heb,mij nooit zou kunnen verlaten als ik blijf vertellen in dit moment.Als ik kan blijven in eigen gesprek,waarin ik kan merken hoe mijn taal mij heeft versterkt, in alle momenten die er zijn,van alle kanten bekeken,maar wat ik nu ervaar, hoe het is om zo te schrijven over mijzelf en misschien herkenbaar voor de ander.