Zichtbaar durven zijn.

In het welkom wat ik blijf voelen,in de zachte kijk die ik heb,mijn uitzicht kan veranderen terwijl ik naar mijzelf schrijf .Terwijl ik weet en kan zien dat mijn schrijven steeds meer wordt gelezen en het mij ook stimuleerd om de ervaring die ik blijf hebben, in het ontstaan van dit moment,mij regelmatig echt doet beseffen,hoe lenig ik ben geworden in het schrijven naar mijzelf.De dans die ik kan voelen in eigen ritme is neergezet,geen hoop te kunnen koesteren,maar te zien dat mijn taal die dit wil hebben steeds beter klinkt,als ik het hardop kan lezen en dan pas resoneert,zoals ik wat vogels hoor zingen,en uitglij over een slak,de mist optrekt uit de ochtend,het licht -val in mijn keuken mij soms verrast en ook de neiging krijg om mij te laven aan het zichtbaar  durven zijn.Niet dat ik beroemd wil worden of in de schijnwerpers wil staan,maar dat in mijn delen er ook voor een ander iets zou kunnen ontstaan,en kan gaan begrijpen dat in de stroom die ik laat zien voor een ieder is te bereiken om zo zichzelf te kunnen zien.Om dat wat naar voren komt werkelijk iets zegt, waar het bevinden van eigen taal je kan brengen.Kan laten zien dat het luisteren naar mijzelf zich heeft ontvouwen, zoals mijn taal dat wilde.Zoals de slingers die ikzelf heb opgehangen in het ontstaan van zoveel dingen,van de restjes die uit mijn lichaam zijn gezet,echt zijn verdwenen in het besef,toen ik sprak met mijzelf maar ook met een bekende, mijn volledigheid in wat ik vertelde,zonder enig schroom naar buiten klapte, en toch weer moest huilen, wat er gebeurde toen ik over de liefde sprak.
Maar zonder pardon,zonder mij te hoeven schamen ik ook sprak over de liefde die ik voelde, in het ongemak mij zette ,omdat ik het bijna niet kon geloven, dat ik het was die dit kon voelen,die dit naar buiten bracht, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was,maar in het gesprek met  mijzelf maar ook met de ander, het nu doorzag,dat de spiegel die ik gaf, zo uitzonderlijk puur kan zijn.Uitzonderlijk in het uiten ,in het blijven luisteren in wat ik zeg,in wat ik kan laten voelen hoe de reactie's die ik heb, vanuit een ondervinden nu is neergelegd.Is neergestreken zoals ik ben en altijd ben geweest,altijd heb geweten dat wat ik heb beschreven mij heeft vervult,mij heeft laten weten om het geduld wat ik kan hebben, zo de vruchten geeft om de rust te vinden, in de liefde die mij streelt en mij kan laten verlangen om tegen een ander aan te liggen,om te kijken hoe het  voelt, om een versmelting met elkander te durven voelen. Dan niet meer weet of ik mijzelf dan streel of de ander geen naam meer heeft,dan zo op deze manier in het opgaan van elkander echt bestaat. Echt kan ontstaan,zoals ik heb geleerd om naar mijzelf te schrijven,naar mijzelf te kijken in hoe het voelt,om alles wat mij raakt onder het voetlicht te brengen,van de wereld waarin ik leef,waar geen vrees of schaamte is te voelen,waar mijn stem in het overheersen van de klank die ik hoor,alles heeft te maken wat ik laat zien, in al mijn schrijvend beleven,in al wat mij beroerd en over zal komen, als een vorst in een woestijn,als een kind wat alleen wilt spelen,als de bomen buigen waar ik onder sta,als de grond onder mijn voeten open ligt te branden, het vuur in mijn verhalen mijn zachte kant weg laat vallen.Mijn ontwaren kan blijven ontstaan,mijn intelligentie niet belangrijk meer is,omdat ik ben gaan proeven hoe het werkelijke beschrijven, mijn vuur aanzet,mijn vermogen als een ketting door kan zagen,door kan slaan naar het hoogst verbinden die dan onstaat.Die ik niet kan laten liggen ,maar er mee om wil gaan, zoals in het moment van vertellen hoe het kan gaan als ik denk te moeten stoppen,als ik mis mijn eigen drive,dan zou ik weten hoe de rillingen die ik heb, is gekomen door wat ik schrijf en aan mijzelf kan laten weten, dat in mijn eigen lijn van delen dit allemaal kan ontstaan.