De zoete smaak van stilte.

Geen onderscheidt kan ervaren,dan alleen mijn eigen waarheid in mijn verblijven.Dan mijn handen op mijn toetsen leg,met mijn blik naar buiten,in het gericht zijn naar mijzelf, in hoe ik mij kan uiten.Hoe mijn zoete stilte mij verblijd en alleen kan buigen in wat het reikt,in wat het kan geven alsmaar door,alsmaar vanuit een ontvangen, vanuit de stroom die mij verder mee neemt in een stilte die voor mij een  mooiere vorm aanneemt.Zich heeft genesteld in merg en been, in wat mij is overkomen, dat de stilte die ik voel en laat ontvouwen, zo is beklijft is in mijn taal en dat weet te behouden.Weet te zijn in dit moment waar geen andere blik kan verschijnen,dan alleen het ervaren die ik beschrijf, hoe mijn zoete stilte kan verschijnen.Hoe de smaak die het kan hebben, buiten alle gewenning zou kunnen vallen, om normaal te kunnen zijn,om dit specifieker te kunnen zijn, toch te blijven herhalen om te weten dat de smaak van zoete stilte er altijd kan zijn.Altijd klaar staat om te kunnen ervaren terwijl ik schrijf,terwijl het zogenaamde zweven zoals het misschien lijkt, daar niets mee heeft te maken.Dan alleen de zoete smaak te blijven hebben van de stilte die ik benoem.Die is doorgedrongen in mijn werkelijkheid van delen en zoals ik gisteren al schreef, de witte laag van leegte,mij doet beseffen dat het mijn zoete stilte is geweest.Die langzaam maar zeker mij iets laat zien,waar ik heel lang naar uit heb gekeken.Maar nu kan betekenen, dat het werkelijk is gebeurd,om de zoete smaak van stilte te mogen omarmen en te kunnen zien, dat de verlangens die ik had, nu zijn omgebogen naar wat het is ,in hoe ik kan kijken  hoe ik spreek,hoe ik vanuit de verrijking die het heeft,veel stiller ben geworden, in al wat het reikt en vanuit mijn eigen zelfstandigheid kan kiezen voor mijzelf, er dan weinig overblijft dan alleen de stilte.Die zoeter smaakt als een uitgekozen wijn,als het kan betekennen zoals ik schrijf,als het mij in de watten legt en niet hoeft te zoeken in wie ik ben,omdat het mij niet meer kan schelen,dan alleen te leven in dit moment.Vanuit mijn zoete stilte kan schrijven,en eigenlijk nooit de behoefte heb gehad om een indentiteit te hebben,om mij te verstaan in wat het krijgt, om overal een stempel op te zetten,om overal een discussie van te maken,om overal een plaatje op te plakken om niet te kunnen voelen wat werkelijke stilte echt kan zijn.Dan pas kan ik voelen hoe het kan zijn om mijn zoete stilte, te kunnen ervaren,waar geen misverstand over kan verstaan,waar alle grenzen zijn vervaagd.Waar het niet uitmaakt wie ik ben,maar dat ik kan blijven voelen, in al het ontstaan, door al mijn schrijven,door te gaan ervaren wat mijn energie verteld,wat mijn ingang is geworden terwijl ik schrijf, en ook weet dat de vervulling die het geeft, mij de de zoete smaak van stilte heeft gebracht en nu alleen vanuit daar wil gaan schrijven.Kan geven in wat ik zeg,kan ontvouwen in mijn taal en het goed is om te weten dat dit kan blijven ontstaan,in de zoete smaak van stilte.....