Dit moment.

De avond valt heel zachtjes in mijn schoot,en blijf verwonderd kijken waar mijn verfijning in gelooft. Dat de drempel die ik heb genomen, eigenlijk geen drempels meer heeft, maar een opening naar het westen,waar de zee mij ook begroet en met hele kleine golfjes over mijn voeten stroomt.Buig dan naar voren en zie een schelpje liggen,vlak bij mijn voet,dat wanneer ik het oppak met mijn handen, het net open springt en laat zien, dat een parel is gevonden in wat het diend,om te blijven ontvangen in dit moment. Mij voor kan stellen dat het went,om te blijven spreken met mijzelf,om te schrijven zoals het komt en soms ook in een kleine poëzie zou kunnen veranderen.Ik rich mij weer omhoog en stop het schelpje in mijn tas,op een beschermt plekje,zodat ik het heelhuids kan bewonderen wanneer ik weer thuis gekomen ben. Dan kan gaan koesteren van de parel die ik vond,van het moment dat mijn vele pogingen die ik heb gedaan, mij heeft gedreven naar mijn taal.Waar het zand in mijn schoenen ik mee genomen heb,dat in het bijzijn van zoveel water, mij zo nietig kan voelen en het uitzicht heeft gegeven, wanneer ik schrijf en  voel hoe mijn verfijnig ergens om vraagt.Om met de avond in mijn schoot, mij in een mooie stilte heeft gebracht. Die al fluisterd kan laten zien, dat in dit moment een oase van stilte mij leid naar een bijzonder ervaren. Die ik heb verkregen terwijl ik schrijf,terwijl ik voel, hoe mijn woorden mij kunnen ontvangen,en ook ervaar de lichtheid in mijn schrijven.In wat neer kan dalen in mijn lijf en ik het alleen kan hebben over dit moment.Ik aai wat over mijn hoofd,wat ik vaak doe als ik iets wil vertellen,in het bereik wat ik krijg, als ik vanuit mijn verfijning zou vertellen, dat mijn energie die het krijgt als een zachte bries is gaan liggen en ook weet,dat wat er nu gebeurd, mijn naaktbaarheid zou kunnen voelen in de stilte die het krijgt.Mijn hart maakt een sprongetje, omdat ik voel hoe kostbaar mijn schrijvend spreken nu ook voelt.Als een zachte deken mij omhult,en alle verleidingen die ik zie, zo wonderlijk kunnen verdwijnen, terwijl ik schrijf.Het is geen fantasie die het kan hebben,maar mijn waarheid in wat ik voel en kan ervaren, dat mijn woorden die willen komen,zo eigen zijn geworden,zo als vanzelfsprekend is neer gezet.Zo vanuit mijn eigen ontmoeting ben gaan ervaren in wat ik beleef,in mijn schrijvend spreken en alleen gezien door mij. Met heldere ogen dan ook kijk, hoe geen enkele vorm het kan hebben, dan alleen te vertellen over dit moment.