Stukje wereld.

In het verschil die wordt gemaakt,al was het maar in een andere beweging .Mijn armen op een andere manier gebruik,en met alle kracht een lift wil maken,naar de andere kant,naar de goeie kant van kijken,waarin ik zie, hoe mijn lijf kan reageren en niet zo lang deze stand kan houden,maar voel het aan mijn spieren,dat ik train voor een conditie.Mijn lijf daar even van schrikt,mij in een weerstand zet,en moet lachen om mijzelf in de schatering die ik heb,en mij ook blij kan voelen alsof mijn lijf wordt gereset.Het kan verkeren dat het mentale veel sterker blijkt en allebei ook nodig is om te komen in mijn lijf.Waar iedere spier mij weet te vertellen waar ik het voor gebruik.Die ik nodig blijkt te hebben, vanuit de losse pols, mij weet te draaien naar een anders kijken naar mijn lijf.De eentonigheid waarin ik zat, om alleen maar te wandelen is nu omgegooid,naar het richten, om te beseffen met welke spier ik werk en mijn buik een vreugdedansje maakt,een tuimeling van ervaren wat een lijf allemaal kan doorstaan.
Na de oefeningen die ik heb gedaan,ga ik rustig zitten en maak een praatje met dees of geen,in de beslissing die ik kan nemen, om op te staan en gedag te zeggen, naar hetgeen ik altijd heb geweten dat er voor mij geen andere taal bestaat.Zelfs geen andere beweging het nog raakt, in het besef van delen,dat ik kan ervaren dat het goed is zoals het is en niet alles wat er gebeurd ik hoef te ervaren.Het zijn de kleine momenten die voor mij telt.Het is een kijken naar de ander en in een blik een glimlach zou kunnen zettten en zonder woorden ik vertel, dat het uitzicht die ik kan hebben,voor mij genoeg zou kunnen zijn om erover te schrijven en  te laten ontstaan.Waarin mijn voorzichtigheid die ik kan hebben meer gaat lijken op het respect die ik dan voel,en zo blij werd van het ritje die ik maakte in de vroege ochtend naar de sportschool waar ik op ben gegaan.Het leek zolang geleden dat ik in de vroege ochtend mij naar buiten gaf,mij als een voort gezet bewegen, nu in een ander gevoel ook zet.Mij kan begeven dat terwijl ik schrijf niets liever zou willen, dat de energie die ik ervan krijg, in een ander blikveld zou kunnen zetten.Door de verandering die ik maak,door het bewegen van andere spieren, ik opnieuw ontwaak en kan kijken wat het kan doen.Ik zit nu op mijn gemak en kijk naar buiten,waar de druppels die ik zie, van de bladeren die aan de bomen hangen.Waar de glinstering door de zon  iets magisch kan hebben,iets wat kan ontstaan,waar de regen dit heeft laten gebeuren, om al het blad te laten glinsteren.Om te kijken hoe het kan gaan, als ik mij spieren laat rusten en dan de ontspanning voel in de tijd die werd genomen om vanuit de vergeten lijn,  mij blijf bewegen. Dan ook zie wat het kan doen en zie het in mijn schrijven,dat wat ik nu vertel, ook in mijn wereld zou kunnen passen.Mijn wereld waarin ik ben ,waar de standaard die ik had gezet, nu in een andere modem is gekomen.In een ander welzijn in wat het krijgt,in het gapen wat ik doe en aan kan geven dat het voor vandaag weer even genoeg is geweest, in het lezen van mijzelf.In het openvouwen in wat er komt en zo zachtjes aan kan vermoeden, dat mijn taal die ik laat zien,  vanuit ontspannig is geschreven,vanuit mijn dagelijks ritueel,in het delen naar mijzelf en het er op gaat lijken, dat het een mooie ervaring is geweest om na het sporten even te gaan schrijven. Straks heerlijk kan gaan douchen en dan mijn liefdevolle dag weer voort kan zetten, om te zien wat er kan ontstaan, in het stukje wereld wat ik heb laten zien, in het ontstaan van mijn schrijvend beleven.