Ontstaan.

In het ontstaan van mijn vertellen,in het ontstaan van de wereld waarin ik sta en niets liever zou willen , dan mee te gaan in het bewijs, dat in mijn schrijvend beleven alles mag ontstaan.Alles mee kan bewegen aan de zijde waarin ik sta,waar ik mij opdruk om te wijzen naar een verfijnd  gebaar.Om te ontwikkelen iedere dag, de zeldzaamheid van kunnen luisteren naar  mijn eigen stem. Die ook verteld  om mijn mooie klank om te zetten in de regels die ik beschrijf.De voldoening kan geven,kan laten zijn in dit moment,kan blijven herhalen in wat ik gevonden heb in mijn klank. Die kan vibreren in wat ik zeg,die mij brengt naar het ongewisse.Daar waar mijn taal mij verstaat,mij doet verwonderen in hoe het kan gaan in de bewegingen die ik heb gezet.Die ik heb laten komen rechtstreeks vanuit mijn hart of kern.Geen invulling hoeft te hebben dan te begrijpen wat een ontstaan zou kunnen betekenen in de meerwaarde die het krijgt.Mijn rug recht weet te houden als ik naar mijzelf  schrijf,wanneer ik kan ervaren dat in het niets er zoveel overblijft om te kunnen ervaren wat het echte ontstaan zou kunnen betekenen.Het is zoveel meer,dan wat ik  uit zou kunnen leggen aan mijzelf. In wie ik niet meer ben  maar wil zijn in het onverlaat van al mijn delen en terug kan blikken naar wat er niet meer is.Omdat in het ontstaan van dit moment een rijper geheel weet neer te zetten en niet meer ergens op terug hoef te vallen, dan mij alleen te wentelen in wat ik schrijf.  Kan delen,kan laten zien, dat in het ontstaan die ik iedere dag kan voelen voor mij het allebelangrijkste blijft.Ik hoef niet aan knoppen te draaien, of een lezen van een boek, waarin ik weinig  kan ervaren,dan wat in mijn eigen schrijven met mij kan doen.Maar in een handdraai mijzelf weet te vertellen, dat in ieder nieuw begin, wat ik iedere keer kan voelen, als ik met mijzelf spreek en schrijf.Dat in het ontstaan zonder een ander te passeren,zonder enkele spijt, mij altijd welkom weet te voelen als ik naar mijzelf weer schrijf.Geen enkelvoudig blad die omgeslagen kan worden.Die zoals het is, alles anders kan laten zien,dat als ik spreek en daarna kan gaan schrijven, ik zoveel andere dingen weet te vertellen,dan alleen het ervaren waarin ik verblijf.Echt met belichaamde taal heeft te maken,met te voelen in wat ik zeg. Wat in de flow van mijn schrijven de ander kan laten zien,dat de betovering die het krijgt,mij altijd verwonderd hoe de letters die gaan ontstaan, mij zo omarmen in de taal die van mij is geworden.Zoals het kan gaan,zoals het zich uit kan vouwen in het ontstaan,waarin ik het laat gebeuren hoe een belichaming kan voelen,mijzelf de toeststemming geef om dat wat ik ervaar in het ontstaan, ik laat gebeuren en de verlegenheid die ik had naar achteren is geschoven, waarin mijn werkelijkheid de kans ook heeft gepakt om het zinvoller te maken.Alle mystieke voldaanheid eraf wil halen en tegen mijzelf kan zeggen,dat het geen wedstrijd is of een na-apen van iemands doel,maar gewoon in eigen letters weet te vertellen, dat het zo is.Dat in het ontstaan van zoveel letters,altijd weer een nieuw begin kan komen om te voelen, dat mijn duidelijk kunnen zijn ,nu is voltrokken. Dat mijn wens in het blijven ontmoetten, van mijzelf zo daadkrachtig neer kan worden gezet,zo verfijnd en zacht tergelijkertijd,waar het ontstaan zoveel bevrijding heeft.En nu pas ben gaan begrijpen, als ik ernaar kijk,daar mijn wereld veel groter is geworden terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet dat in het ontstaan mijn creëren mij ook heeft geleerd om open te durven staan in wat er komt. In wat ik kan beleven terwijl ik schrijf en daarin alles kan ontstaan.Daarin ook kan voelen dat ik rijper ben geworden,dat ik vanuit mijn stilte ,vanuit het niets ,veel meer ben gaan begrijpen dan wat ik tot nu toe heb laten zien.In ervaren dat ik aan de andere kant ben gaan staan,aan de kant van het effect, die het op mij heeft gekregen, en alles  los kan zien in wat het heeft gekregen, wat ik uiteindelijk echt wil zeggen in mijn schrijvend geheel.