Eigen recht.

Het staat in het midden en wijst mij de weg, om te zien dat iedere dag ik opnieuw kan beginnen. Altijd weer in eigen recht van eigen spreken zet, van eigen ondervinden, dat wanneer ik zwijg alles dicht zou slibben,dicht zou maken en er geen kiertje over blijft.Dan zou ik stikken in wat mij overkomt en niet meer kunnen spreken en schrijven,dan zou ik mijzelf verloochenen en mee zou gaan in de energie van de ander.Dan zou ik projecteren naar de ander in alles wat mij dwars zou zitten,in alles negatief zal blijven en te ervaren dat ik tekort kwam omdat niemand naar mij luisterde.
Ik luister naar mijzelf,inmiddels weet hoe mijn stem kan klinken,hoe mijn klank die ik heb als een zegen binnen laat komen,als een prachtig iets mij heeft geholpen om te gaan zien waar mijn kracht is op gestoeld,waar mijn intensie van mijn eigen vermogen nu is gaan ontvouwen in al mijn schrijvend beleven.In alles wat ik aan mijzelf vertel om in mijn belichaming te kunnen blijven en niet meer mee kan gaan wanneer het doet lijken dat in al mijn verstaan werkelijk niets heeft te maken wat er gebeurd om mij heen.Niet dat ik mij afsluit voor de ander,maar kan weinig doen in het veranderen waarin een ander leeft.En dat ook niet mijn bedoeling is geweest om de weemoed die ik kan voelen iets over mijzelf dan zegt, altijd mijn handen in eigen boezem steek en daarover wil schrijven.Over wil spreken met mijzelf en niemand anders de schuld zou kunnen geven, omdat ik nu wel weet dat terwijl ik spreek of schrijf het altijd naar mijzelf zal blijven.Zal weten dat zodra ik kan ervaren mijn eigen klank, ik thuis kan komen,thuis in mijn eigen huis,in mijn eigen creëren,in wat ik vertel vanuit mijn stroom van delen,van een plichtsbesef ,dat als ik dit zou laten liggen er een  hele andere dag begint,alsof ik iets uit handen geef,alsof ik terug zou kunnen vallen in de afhankelijkheid die ik vaak heb moeten voelen,mij in feite heel eenzaam had gemaakt,maar sinds dat ik spreek en schrijf met mijzelf het niet meer aan de orde is.Niets meer belangrijker maakt,niet meer kan reageren op de ander,maar te blijven spreken met mijzelf,te blijven ontdekken dat er zoveel is te zeggen naar mijzelf,naar alle momenten wanneer ik de tijd neem om te luisteren, dat in het spreken over kan gaan, in ieder handelen neer kan zetten,neer kan buigen vanuit een eigen gesprek,vanuit mijn delen waarin het zelfrepect een eigen plek nu heeft,een eigenheid van spreken,van te kunnen delen zoals in dit moment,zoals in mijn vele momenten ik laat zien,dat het betreden van eigen spreken haar eigen recht ook heeft,en in dit moment ook kan laten zien,wat eigen recht kan betekenen,wat ik wil laten zien terwijl ik schrijf en spreek,terwijl ik weet hoe dit fenomeen nog steeds een fenomeen blijkt te zijn, en ik dus doorga in wat ik heb te vertellen.