Ervaren van de ander.

Dit is niet grappig of sociaal, of neerbuigend naar de ander.Dit is gewoon mijn taal, die ik heb leren gebruiken zoals het komt.Geen diepgang hoeft te hebben,geen oppervlakkigheid kan zijn, dan alleen te ervaren  hoe het is, om  zonder woorden te kunnen brengen waar ik voor sta.Waar ik soms het gevoel kan hebben, dat in het luisteren naar mijzelf,alleen mijn stilte weet te komen,alleen in waar ik ben. Want in het overgeven aan de ander ik kan voelen  hoe de rem die wordt gezet,niet in het minst zou kunnen raken in alles wat er is gezegd.Er zijn momenten dat ik het begrijp, dat een delen met een ander die vanuit hetzelfde spreekt, veel zou kunnen betekenen in wat ik schrijf.Maar iets houd mij tegen om te doen wat ik het liefst zou willen,en als mens kan reageren en ik niet als voorheen overspoeld wil worden in wat ik van een ander lees.Ik probeer iets te begrijpen in wat ik zeg,in wat ik aan mijzelf kan laten weten.Dat ik kan missen een puur gesprek en met liefde kan kijken in wat er is geweest, in wat het kan betekenen als ik de ander lees.Dan komen de tranen van ontroering en komt vanuit een gemis,waarin ik niet vanuit een behagen reageer, maar eerder vanuit een verlangen, als ik zie in de filmpjes die ik bekijk, soms zo verschillend kunnen voelen,mij altijd blijven raken wanneer ik kijk.Vanuit het besef dat het delen in wat er komt en ik niet begrijp, dat in het ervaren van de ander mij altijd raakt en doet verwonderen in wat het draagt,om te gaan schrijven in mijn eigendom, die vanzelf is gekomen in de vrijheid die ik voel,die geen naam meer hoeft te hebben, dan alleen te laten ontstaan.Dan alleen te ervaren in hoe het kan gaan in alle ruimtes die ik heb bezocht,om dan weer thuis te komen bij mijzelf.Bij wat er kan gebeuren wanneer ik vertel,met de wind in mijn rug,met de tijd die ik neem en waarschijnlijk wat minder ga posten, omdat ik ook voel dat ik alleen mijn taal zal blijven koesteren.Met de stem die ik heb,in het vermogen om te vertellen , dat in het raken van wat ik voel,bij niemand anders neer kan leggen,dan alleen bij mijzelf.Vanuit de trots die ik heb,vanuit het weten dat in alles wat ik heb verteld, nu op een kruispunt ben gekomen om eens te gaan kijken, wat mij nog vult, mij niets hoef te raken als ik ervaar.Dan alleen mijn eigen dialoog , die ik nu veel beter begrijp. Dan te blijven luisteren in het ervaren van de ander.Het ervaren van mijzelf heeft de grootste prioriteit en wat ik heb gemerkt dat zodra ik luister naar de ander, ik vaak heel verdrietig wordt,en daar niets aan kan veranderen,dan alleen te schrijven in hoe het voelt om zo te kunnen leven,om zo te kunnen zijn met mijzelf alleen, en na het luisteren van de ander het eigenlijk niet de bedoeling is geweest om dit steeds weer te ervaren.Het verdriet wat dan komt, in het geraakt kunnen zijn,het ook geen naam meer kan hebben,maar door het ervaren van de ander het een zoektocht blijft waarom dit steeds gebeurd in het ervaren van de ander.