Voller moment.

Wanneer ik mijn stilte heb achtergelaten,mijn bevrijdende taal onder ogen durf te zien,om te kijken wat mij heeft bevrijd en  kan blijven kijken welk een nieuwe start mij zou kunnen vullen. Het een andere naam ook geef in wat ik blijf vertellen.Meer een omslag is naar de wendde,ik nu wat hekken sluit, waarin ik weinige heb leren kennen,zoals in ieder gesprek met de ander mij heeft neergelegd in het vinden van weer nieuwe contacten.Van het meeste ik nu wel weet, dat wat ik zocht zo schaars is gebleven, zo snel als dat het kwam,zo fijnloos in al mijn woorden, ik ook besluit om de dingen die ik doe en kan ervaren,ook kan zien hoe  het blad aan de bomen, ook  aan het veranderen zijn.Hoe de stam die ik vast kan pakken, mijn eigen fundament ook bleek te zijn.Met al mijn invoelend vermogen geen stilte meer nodig heb, dan alleen het verlangen, die laat zien dat in ieder beleven ik kan zien wat het kan doen. Dat wat ik beschrijf zo vanzelf blijft komen en het een zonde zou zijn om dat te laten liggen.
Om het creëren in wat het kan in de hoek van tachtig graden om te kunnen draaien naar weer een voller moment,naar alle hoeken die ik heb laten zien,zo gezuiverd door mijn woorden en de taak die ik dacht te hebben, als een ontvouwen heeft neergezet.Niet dat ik daarmee wat kan doen,en ook niet belangrijk is,maar dat ik voormijzelf ook kies, om te blijven schrijven.Dat het niet anders kan zijn, dan in het vertellen  daar mijn kern is terug gevonden. Is volbracht en nu kan voelen waar de kracht van schrijvend beleven mij heeft gebracht, om dit aan mijzelf te blijven geven.Er  niets egoïstisch is aan te voelen, dan alleen te zijn met mijzelf.Het is een feit, dat wanneer ik schrijf, mij de voldoening kan geven om nog meer te gaan ontdekken waaruit ik leef.Mij zoveel kan vertellen en kan laten zien, dat in  een gesprek met een ander, voor mij voldoende is om te blijven ervaren in wie ik zelf ben...