Zonder vorm.

Ik heb geen vorm,maar een hedendaags gebruik waarin ik zie hoe mijn ramen zijn beslagen  wanneer ik mijn gordijnen opentrek.Ik heb geen vorm waarin ik het kan gieten,waarin het statisch klinkt om steeds weer opnieuw te kunnen beginnen.Maar het is het moment waar ik in zit, wat ik ben gewend eigenlijk helemaal niet zou kunnen missen,er eigenlijk helemaal geen andere vorm is te vinden,dan alleen te schrijven zoals ik aan mijzelf laat zien,zoals ik aan mijzelf kan laten weten dat ieder begin ook weer een einde zou kunnen betekennen,maar wil niet zeggen dat wat ik beleef niet meer op papier zou willen zetten.Maar dat het iets zegt, dat er in mijn vele ontdekken alleen mijn schrijven mij bekoord.Ik hoef niet te schrikken als het niet wordt gelezen,daar gaat het mij niet om,maar soms om iets weg te laten, kan ik weer terug komen in het besef,dat mijn schrijven mij verder kan tillen,mij verder laat zien,dat mijn passie die ik voel naar buiten laat komen zodat ikzelf kan zien in mijn schrijvend beleven, dat de vorm die ik zocht eigenlijk niet is te vinden,want zodra ik dat zeg, voel ik mij gebonden en denkt te moeten zoeken naar een andere vorm.Maar dat is een verkwisten van mijn woorden,van het bereikbaar willen zijn,van de weken delen die de aandacht vragen,die maken om te ervaren dat de vorm die ik dacht te hebben geen vorm is ,maar mijn eigen ontvouwen,mijn eigentijds gedoe,waar mijn liefde voor mijn taal blijft stromen in de sprongen die ik maak.En ik het nodig heb ,in de omarming van zoveel vertellen nu echt een plek inneemt. Zonder een vorm ik aan mijzelf kan laten weten,waarin de vrijheid die ik voel, zo mee is gelopen in de zone die ik zet en in iedere verandering die ik voel, het op deze manier in feite aan mijzelf laat weten. Het geen vorm kan hebben,maar een ontstaan in al mijn schrijvend beleven.

Verstrengeling.

Het kan mij overvallen in het besef dat ik altijd iets wil veranderen, wat er gebeurd en dan in sommige momenten ook kan zien, hoe mijn wereld is geworden,zo vreselijk zelfstandig,soms zo veel alleen,soms zo kritisch naar de mensen, die niet zien dat in mijn delen er altijd iets gebeurd. Waarin mijn intelligentie in het bereik,mij soms zo moedeloos kan maken,zo in het bereik dan ook plots kan voelen wat ik heb gemist,wat ik misschien heb laten liggen,dat een gemis van een lieve partner niet de reden is ,maar dat  nu ik wat ouder ben en mijn leven overzie,waarin de sprongen zijn gemaakt ,mij ook heeft gediend en mij ook heeft geholpen om te doen wat ik nu doe en uiteindelijk de scan ben aan het maken in wat mij nog werkelijk voed.Ik weet,ik ga naar binnen en naar verluid het mijn bezinning  is, die ik kan voelen en wil beschrijven hoe het voelt om altijd maar iets te laten zien, om te blijven in de wereld waar de waarheid die ik nu zie, zo verankerd is blijven hangen in de dingen die ik doe.Die ikzelf kan creëren om naar mijzelf te luisteren en dan ook hoor dat in al mijn beleven soms ook iets anders hoor.Dan hoor ik een gemis van klanken, van het raken in een zin,van dankbaar kunnen zijn,maar ook het gevoel kan hebben, dat wat ik doe tot iets kan leiden, dan alleen te kunnen duiden hoe mijn leven vanuit een verwondering  heb gezien.Maar inmiddels nu ook wel weet dat in het creëren in wat ik schrijf,zich soms ook  kan keren en dan ga missen in wat ik niet weet. Hoe de verstrengelingen soms  parte speelt.En mij kan verwonderen in wat ik schrijf en zeg,maar dat ik altijd voel dat ik wil veranderen.En dat op deze manier aan mijzelf wil vertellen.
Ik weet niet wat dat is,maar het voelt als een beweging die nooit genoeg heeft als ik zeg,over mijn schrijven van zoveel stilte,van zoveel te hebben gezien en dat er toch een klein draadje is blijven hangen in mijn systeem.Die altijd  aanwijst om het anders  te willen doen,dat de overtuiging die ik heb, niet zo snel los kan laten en ik daarom dit vertel.Het voelt als spartelen om het gelijk,het voelt als een verhuizen die steeds wordt uitgesteld,die steeds een gat kan slaan in al mijn momenten, dat ik niets meer voel in het delen naar mijzelf.En daar mijn kern naar voren komt,van zoveel gewoontes die ik had,van de inborst die het kan hebben om eens te vertellen wanneer ik naar binnen ga.Dan zie ik een vervolmaking in een prachtig geheel,dan pas zie ik, dat het heeft maken met de volharding die ik heb en dat nu in een andere vorm  kan worden neergezet en mijn schrijvend beleven naar een ander niveau ook breng, waar ik niet wordt herinnerd hoe het zou zijn geweest als ik dit met meerdere zou kunnen delen.De verstrengeling die ik voel, heeft daar mee te maken,zoals ik ben begonnen in de reeks van vertellen, waarin ik het mij eigen heb gemaakt,waarin ik heb mogen beleven in ieder woord die ik heb gezet en als bijzonder heb ervaren.Maar soms ook voel om de verstrengeling weg te halen om dan te kijken hoe het voelt, welk een ingang het zou kunnen krijgen en dan kunnen zien, dat mijn waarde die ik heb, voor mijzelf zou kunnen houden. De verstrengeling van voorheen daar te laten ,om dan te kunnen zien,dat mijn schrijvend beleven in een ander niveau is te zien.

Oktober.

Er valt een verwaarloosd blad vlak voor mijn voeten,ik raap het op en zie de nerven als aders door mijn handen glijden , in hetgeen als verloren te kunnen beschouwen,te kunnen zien welk een waarde het heeft gekregen, dat dit stukje blad heeft gediend om mij die zuurstof te geven en als heel natuurlijk de boom heeft losgelaten, om alsnog de voeding aan de aarde te geven en daarin kan zien, de cirkel van het leven.Ik buig wat naar voren,en zie de kastanjes liggen,ieder met een andere vorm.Zo glad en glimmend ,zo uidagend het kan zijn om ze te gaan rapen,en te gaan verzamelen,maar weet net op tijd dat het de vruchten zijn om voort te planten,om net zo'n grote boom te worden wat kastanje bomen kunnen zijn.
De intensie die ik voel in de overgang van de natuur,ook kan laten zien hoe nu weer de ocktober maand is begonnen.Heel vochtig met veel wind, de regen niet uit kan blijven en ik toch ga wandelen om weer te voelen de overgang van buiten naar binnen te keren en dan kan zien, dat in de verandering die ik zie, in de natuur, ook mijn verandering kan ervaren, met mijn deelname aan het leven.In de wisseling die het kan geven en mij verrast om opjectief te blijven,om te blijven staan waar ik het liefst in ben.Ook al sta ik met een hand vol kastanjes en zou ik wensen voormijzelf dat alle illusies die ik heb gehad,haar plek nu heeft gekregen.Maar dat ik wel merk, dat wanneer de herfst echt is door gedrongen, ik mij totaal weer anders voel.Het is een opgewekt naar binnen kerende effect,dat in mijn ervaren van dit moment ,geen enkele herkenning van de zomer is te vinden.Geen enkel houvast zou kunnen hebben, dan mijzelf alleen te herkennen in de natuur.In het wuiven van de takken die ook wel voelen dat de nuttigheid die het kan hebben, om het bladverlies te kunnen voelen in het dragen van een boom.De stam als een anker ook kan laten zien,hoe de stevigheid van stilte meer kan doen, dan te bewegen, waarin de wortels kunnen laten zien, die mijlen ver zijn gaan vloeien onder de grond, waar ik op loop en zo verankerd zijn gaan liggen en kunnen wachten tot elk moment.Wanneer er vanuit een stilte kan worden gekeken,dat het veel beter is te doen om in feite alleen maar te kunnen accepteren, dat het is zoals het is.Dat ik bezig ben, om de herfst te omarmen en dat op mijn eigen wijze ben aan het doen.