Van lieverlee.

De kalmte die ik ervaar, die in elke vezel nu is vast gelegd, in elk ontvouwen in het sprekend bewijs, dat veelal mijn klank te horen is als ik daar naar kan luisteren.Sinds tijden zat ik weer in een trein en keek naar buiten,flitsen de bomen aan mij voorbij door de vele smerige ruiten,door het tumultueuze verschijnen dat zonder angst en geen haast, kon genieten van mijn leven,kon gewoon zijn in dat moment en genoot daarin gewoon van mijn stilte.Geen enkel verbeten zijn, maar in mijn eigen oorzaak te blijven,zodat de kalmte die ik heb, niet meer valt te doorgronden,omdat ik weet dat in het beklijven van mijn lijf de eerste steen weer is geworpen en het grote beeld wat ik zag ,wat de indruk gaf om  vanuit een eerbied te stoppen en ik op de tegels zag hoe oud een gebouw kan worden.Dan het kunnen beseffen dat het voor mij een tijd geleden was om in een trein te zitten,om te kijken naar de mensen, die alsmaar met telefoon in de hand op niemand lette,maar als een gekooid dier de sluimering kon voelen,dat zolang de mensen zo blijven leven, alleen de telefoon de aandacht  kunnen geven,is dat de verwijdering die ik kan voelen.Maar dat het niet aan mij is besteed, om zo te leven en kijk om mij heen en zie het groen bewegen,het kruid wat naar boven schiet en ik het door mijn handen laat glijden,geneigd ben om het te proeven, dat van lieverlee mijn aandacht die het heeft niet meer is dan een genieten van  wat ik zie om mij heen.Ik heb nog weinig nodig om te kunnen verstaan dat het een tijd geleden was, dat de reis die ik steeds maak zo'n vervulling geeft in het onstaan, dat het wennen aan mijn naam niet meer mogelijk is om te veranderen,omdat van lieverlee in de gewenning die het heeft, voltallig mijn eigen toesstemming heb gegeven om de naam die ik draag in tweeën kan breken en dan alleen de Anna overblijft. En als een rijpe vrouw, naar mijzelf blijf kijken in hoe het komt dat mijn lijf iets aangeeft in het duiden van een aandacht die het vraagt en mijn kanaal niet kan gebruiken,door de storm die nu komt en het donkerde gaat lijken,ik niet meer op de datum let,maar ook kan wennen dat het niets uitmaakt wanneer ik schrijf en zonder datum verder kan trekken.
Van lieverlee hoor ik de regen kletteren en vraag mij af waar de zomer is gebleven,waar de zon zich verschuild,waar ik uiteindelijk toch afhankelijk ben geworden van het weer,om te kunnen spreken zoals het komt, om te genieten van het moment, van lieverlee het toe kan staan aan mijzelf,dat in de wereld waarin ik leef zo broos en gevoelig zal blijven.Zo onvoorspelbaar in wat ik zeg en kan weten dat mijn taal die ik gebruik, in zoveel letters is beschreven,en toch  kom tot de kern van mijn stilte,daar waar mijn angst verdwijnt,waar mijn handen warmer worden,waar de kleur op mijn wangen meer zegt dan het opgewonden zijn, in een reisje met de trein.In de gesprekken met wat vrienden, die van alles willen weten, wie ik ben, behalve dat wat ik beter ken ,om te spreken vanuit mijn weten wat belichaamde taal mij zegt.Soms ook zwijgend toe moet kijken in wat er dan ontstaat, in het niet bereiken waar ik voor sta.En van lieverlee mij aan moet passen in het ervaren hoe het gaat,dat het overnemen van elkaar, vanuit een oude gewoonte, het zeer vermoeiend is, om daar mee om te gaan en dan ook kies voor mijn eigen kalmte.Van lieverlee is dit ontstaan, vanuit mijn eigen taal en spreken en wens ik mijzelf nog meer rust in het blijven delen zoals het komt en van lieverlee ik dit vertel om mijn kalmte te bewaren..