Een mooie gewoonte.

Als ik kijk naar de openslaande ramen en kan ervaren een stukje duin,de zee zie met haar golven en het mij kan leiden,naar de wolken die er zijn,maar zo prachtig passen in het geheel,zelfs de zee kan ruiken in haar zilte geur,wat witte kopjes op de golven kan duiden dat het weer weer anders word.Ik sta met gespreiden handen op een schilderij, in het duiden van mijn specialiteit ,die in een mooie energie omgezet kan worden, in de verzachting die ik voel,in de draai van schrijven,in de stem die ik het geef,om mijn taal te kunen benutten in het hardop voor te lezen aan mijzelf.Meer is er niet te doen,meer is  eigenlijk te weinig in het geven,in wat leeft vanuit mijn creëren,waarin mijn taal de voortgang heeft.De verstilte houding,de gewoonte die ik heb, is omgebogen over de rand, die hoger blijkt te zijn dan de drempel in het vinden dat eigen taal bestaat.Niets meer nog duidelijker kan maken in wat het raakt en de neiging heb om te gaan dwalen in een nieuw verhaal.In een vertellen wat er komt, zodra ik voor mijn laptop ga zitten, zodra ik even wacht en net als een bloem open kan klappen,mij neerzet in dit moment . Af en toe even moet stoppen, om te kijken naar misschien wat foutjes die er zijn, in mijn schrijvend beleven,maar ook weet, dat in elke ondervinding die ik proef, in het vrijlijk delen,in wat de reacties kunnen zijn, als ik over de zee kan kijken en het mij bevrijd, dat ieder nieuw moment, mij verteld in de zorgzaamheid die ik kan hebben.In de deugenlijkheid van durven vertellen, helder zou kunnen worden als ik met mijzelf spreek en schrijf.Het pad wat ik heb gevonden in het ontstaan,in wat er mag gebeuren en mij laat gaan,dat net als de zee de vloed kan laten zien,maar ook de eb kan hebben, om mij terug te trekken in de stilte van het ontstaan,en met mijn voeten het zand naar voren duwd,wat kuiltjes kunnen ontstaan,mij naar achteren laat vallen en met ogen dicht kan genieten van mijn eigen taal.
Niets geforceerd,niet vanuit een stress,maar gewoon in het ontstaan van dit moment.Geen dure woorden kan gebruiken,geen gelezen boek, dan alleen in het duiden wat ik op mijn schilderij heb laten zien.Wat ik eigenlijk al heel lang weet.,dat het treffen in mijn eigen woorden, er niet op let,dat in een bepalen, hoe ik mijn eigen letters zet,hoe de creatie van ervaren, van onder tot boven mijn lichaam vult, in de mooiste gewoonte van het blijven voelen, met zachte hand kan blijven luisteren naar mijzelf.In de mooiste gewoonte die ik heb.