Vervreemden.

Het vreemde wat ik herken,hetgeen als uitgesproken mij niet belet om te draaien naar de zon en kan begroeten,met mijn handen in de lucht,met beide voeten op de grond en ik kan fluisteren ,zoals een zachte wind ook kan laten merken, dat er een storm opkomst kan komen. Waar de natuur veel kan vertellen,dat wat wij hebben vernield, nu in vreemde maten,terug kan komen in een zinderende hitte,of een storm die buiten alle proporsie's over ons heen kan komen. Die geen rekening kan houden hoe het voelt dat uiteindelijk de natuur zelf bepaald en voelt als een woede om terug te slaan in wat wij niet hebben gezien.Als ik kijk naar de oorlogen die zijn ontstaan,waar geen mens beter van kan worden,waar de macht die kan onstaan, door eigen deel is ontgonnen en gezaaid,door te vergeten dat in het ontstaan er mooie dingen kunnen gebeuren,de schoonheid altijd mee zal gaan,mee zal deinen in het verlaat, dat de blinde de doven nu gaan leiden,dat in het ontstaan geen enkel verwoesting is te merken, dan te willen ontvouwen in dit moment.
Het staartje wat het heeft gekregen,de roekeloosheid in opperste staat,dat wat is mee gegeven ,zo snel is weggegaan,zo ongelijk als een projectiel, alle banden leeg laat lopen,alle natuur als vijand moet gaan zien,alle pogingen die zijn gedaan in een leegte terrecht kan komen,in het niet verstaan van eigen taal,in het kunnen ervaren dat wij in feite allemaal natuur(lijk) zijn.Wij zijn afhankelijk van de bomen, die de lucht kunnen zuiveren.Maar op een of andere manier  zijn vele gaan kappen,vele zich hebben laten drijven door het geld wat werd verdiend.Door de wedijver met elkander, daarin de natuur niet werd gezien.De natuur slaat terug met harde handen,en blijkbaar een oorlog nodig is, een overstroming ,een zinderde hitte, door het vervreemde handelen,door niet te zien dat  wij  het lenen van de natuur,en niet begrijp, dat mensen elkaar zo'n pijn doen,zo wild in het schieten, zo onverhoopt verdrietig het kan worden als de mens dat niet meer kan zien.Als alle bergen weten te verdwijnen,en het ijs wat sneller smelt,als het pad in het bevrijden tot niets heeft geleid,dan altijd terug kan komen in wat je aan jezelf schrijft.Hier werd ik mee wakker,hier op mijn eigen plek,zo nietig en toch bijzonder, als ik zeg in de flow van ontluiken,dat mijn zorgen die ik heb, hiermee heeft te maken,hiermee een duidelijk punt laat zien, dat niet alleen mijn delen belangrijk kan worden,maar door te ervaren, dat mijn eigen taal alle kanten op wil gaan,alle belangrijke punten,maar ook mijn groeten naar de zon,naar de bomen die ik zie staan,naar de aarde een diepe buiging kan maken en mij dankbaar kan voelen in het besef ,wat de natuur ons weet te vertellen, hoe je met jezelf om zou kunnen gaan.