Smaragd.

Door de ogen van smaragd, in de lading die het had,in het ondervinden, dat de heling die het had,nergens meer is terug te vinden.Dan alleen in mijn eigen taal,in het beschrijven, dat mijn zachte hand het heeft overgenomen,mij heeft laten zien,dat heel langzaam de dikke muren waren afgebrokkeld en ik eindelijk mijn eigen passie kon zien, in het beproeven,hoeveel schoonheid er naar voren kwam,hoeveel blinde vlekken konden verdwijnen, in het schrijven naar mijzelf.In het durven kijken en ervaren dat de kleur smaragd mij heeft doen bevrijden van elke blaam,van elk ontdekken dat mijn taal in vele vormen nu zou kunnen herkennen, dat ik het zelf ook ben.Niet door een ander is gedreven,niet in wat werd verwacht,maar gewoon, omdat ik wil schrijven, in elk moment van mijn dag.  Mijn smaragd ogen heeft gegeven, waar ik werkelijk door kijk en kan beleven hoe mijn gevoeligheid mij laat zijn,altijd aan mijzelf kan laten weten hoe het kan stromen in de stilte die ik heb.Smaragd is de genezende kleur,waar de lente en het leven in groeikracht kan geven, zoals ik nu mijn taal gebruik.Waarin de veerkracht in het plezier om kan zetten en het kan leiden naar de natuur.Daar waar mijn aandacht veel vaker naar toe is gegaan en nu begrijp waarom ik vanochtend opstond met de ogen waar ik door kijk.Met het plezier wat ik kan ondervinden,met smaragd is te vergelijken,vooral de kleur die het siert,waarin het groene laat blijken, hoe de vrede mij omarmt en altijd weet te vertellen, om te durven te kijken naar mijzelf,naar wat ik schrijf. Mij daarin zeldzaam kan voelen , zeer wijs mijn woorden naar voren ploppen en als in een gedrevenheid mijn passie is omgebogen naar elk moment.Naar het smaragd vertellen, hoe mijn wereld zich laat zien, in het doordrongen feit dat ik blijf vertellen wat mij verblijd, om de smaragd die ik heb, door kan geven zoals ik schrijf.Zoals mijn taal zich kan wenden in bijna een eeuwigheid en dat het smaragd kijken en het delen, mij weet te vertellen dat de glinstering die het geeft, in bredere zin is neer te leggen, waarin de groene kleur zich heeft gevestigd in mijn rust van zeldzaamheid,in de vrede die het geeft, wat vanzelf ontvouwde, zoals ik naar mijzelf steeds schrijf.In het klusteren van deze tijd in het vermijden van een strijd,in het kunnen overzien, dat wat ik kan laten zien en overdrachtelijker bleek te zijn, waarin het smaragd ervaren nu mijn werkelijkeid blijkt te zijn.Mijn eigen creëren zoals het komt en kan ontstaan,zo zal mijn verdere schrijven blijven bestaan.