Rouw.

Ik wordt herinnerd aan een rouw,die ik was vergeten, hoe een verliezen van een vriend  , om eens te beschrijven, vandaag na een aantal jaar, ik het een plek wil geven,omdat ik voel hoe het is, om plots te kunnen herinneren, dat een afscheid van een vriend,van het beleven, hoe het rouwen zich heeft geklaard,zich weet te verontschuldigen in de verfijning van de vorm die het krijgt,mijn tranen ook komen en kunnen laten zien hoe alles  zo serieus is genomen.Mijzelf in de schaduw had gezet,en alles liet overkomen in wat er werd gezegd.Ik wil er naar kunnen kijken vanuit het besef, dat ik een vriendschap niet hoef te behagen,dat ik niet over mijn eigen grenzen hoeft te gaan,in het delen naar elkander,in het kunnen begrijpen in het verstaan, dat er vanuit is gegaan, dat mijn leven een  wending heeft gekregen. Een andere ingang zal hebben om mijzelf te blijven verstaan.Het kunnen en durven luisteren vanuit een eigen taal,en ik niets hoeft te bewijzen naar mijzelf, waarin mijn eigen taal wat verder is gelegen dan het spreken naar elkaar.Het echte rouwen om het verlies,treft mij aan alle kanten,treft mij in het verdriet wat is gekomen,in zo'n hoedanigheid, dat het missen van elkaar uiteindelijk wel zal slijten,uiteindelijk toch mijn eigen weg moest gaan, om te gaan ervaren in wat ik schrijf. Geen indruk wil wekken dat in alles wat kan ontsaan, vlekkeloos en zonder emotie voor mij niet bestaat.Het verlies van een contact staat voor vele dingen,staat voor het kunnen erkennen,wat het kan doen als ik opzij wordt geschoven,zonder een echte reden,zonder enig overleg,dan alleen te voelen hoe oprecht mijn delen was.De vriendschap waar ik over schrijf, heeft echt te maken hoe ik er mee om ben gegaan, vanuit mijn onvoorwaarlijk delen, vanuit het open durven staan,vanuit het willen geloven dat alles kan ontstaan.Dat de vriendschap die ik dacht te hebben, nu met mijzelf ook sluit en niemand belangrijker kan maken, dan in het besluit van het verschil, om afscheid te nemen en te beschrijven zoals het komt,zoals ik inmiddels weet, dat alle herinneringen zich mogen wissen en dan terug kan komen bij mijzelf.Ik mag gaan rouwen in wat er eigenlijk niet meer is,in wat mijn gevoeligheid laat weten, dat de toren waar ik ben afgevallen, mij heeft laten zien hoe trouw ik aan mijzelf wil blijven,hoe een rouw mij eigenlijk ook diend en niet wil zwijgen waar ik over struikel,waar de stenen zijn verlegt en de stroom van blijvend vertellen ,voor mij is gehaald,dat  de aanwezigheid van de ander niets meer voor mij bepaald ,dan alleen te vertellen hoe het voelt, om het verliezen van een vriend een plek te geven,in wat er kan veranderen in mijn eigen ontmoeten, zoals het komt in mijn eigen taal.